HOOFDSTUK VIJFENTWINTIG
Kate reed weg van het enige geluk dat ze ooit had gevonden en dwong zichzelf om niet te huilen. Ze reed sneller dan ze de hele dag had gedaan. Ze negeerde het feit dat het al donker begon te worden en liet haar paard gewoon rennen.
Ze moest wel, want ze was nu vogelvrij. Ze had iemand vermoord. Ze had dit paard gestolen. Iedereen die haar opjoeg zou nu proberen haar keel door te snijden of haar naar een galg te sleuren, in plaats van haar terug te brengen naar het Huis van de Niet-Opgeëisten.
Toen Kate was vertrokken, had ze het geschreeuw van haar achtervolgers nog gehoord. Dat was inmiddels vervaagd, en Kate kon alleen maar hopen dat dat niet was omdat ze hun woede op Will en zijn familie afreageerden. Ze hoopte dat ze het door te vertrekken kon doen lijken alsof ze hen verraden had, net als de rest, en dat de problemen haar zouden volgen in plaats van hen.
Ze reed tot het te donker werd om verder te gaan en de weg nauwelijks nog zichtbaar was in het maanlicht. Zelfs haar paard leek geen zin te hebben om verder te lopen en trok naar de zijkant van de weg terwijl het vertraagde. Kate begreep het en liep vijftig stappen van de weg af voor ze haar paard vastbond aan de takken van een lage struik en het zadel van haar rug haalde.
Ze sliep op de harde grond in de kou, want ze kon geen vuur riskeren. Ze had het zwaard dat Thomas haar had gegeven naast zich op de grond gelegd, voor het geval iemand haar zou vinden. Ze wist niet wat ze zou doen als dat gebeurde. Zou ze diegene vermoorden, zoals ze de jongen had vermoord die had getracht haar terug te brengen? Zou ze in staat zijn om diegene weg te jagen?
Kate sliep onrustig, niet in staat om haar ogen lang gesloten te houden. Angst vermengde zich met haar nachtmerries, tot ze ze nauwelijks meer uit elkaar kon houden. Vluchtte ze voor de schaduwen in een huis dat in brand stond, of kwamen er mensen die achter haar aan zaten? Kate schrok verschillende malen wakker. Ze schoot hijgend overeind, om zich vervolgens te realiseren dat haar aanvallers slechts fragmenten uit haar dromen waren.
Pas toen de zon opkwam, zag ze dat haar paard zich had losgerukt van de struik waaraan ze haar had vastgebonden. De merrie was verdwenen, haar sporen leidden de verte in. Kate liep in een wijde cirkel in een poging het dier te vinden, maar ze was verdwenen. Misschien was ze weggelopen om vrij te leven. Misschien was ze teruggegaan naar haar eigenaar.
Hoe dan ook, het betekende dat ze moest lopen. Kate pakte de zadeltassen, haar zwaard en de paar andere bezittingen die ze had, en ging te voet verder. Ze wist niet of er nu premiejagers achter haar aan zouden komen, maar ze volgde een andere weg dan de hoefafdrukken. Ze bleef zo veel mogelijk op de harde grond, waar ze geen voetafdrukken zou achterlaten, puur om iedereen die haar opjoeg op het verkeerde spoor te zetten. Pas toen ze ver genoeg verwijderd was van de plek waar ze de nacht had doorgebracht, ging Kate weer terug in de richting van het bos.
Ze bleef van de weg terwijl ze liep, tussen de velden en smalle paadjes die parallel aan de echte wegen liepen. Dat betekende dat er minder kans was dat ze gezien werd door iemand die zou kunnen weten wat ze had gedaan, maar het betekende ook dat de zon al hoog stond voordat Kate het bladerdak dichter zag worden. Inmiddels was ze moe en hongerig; ze had alleen haar dorst kunnen stillen door wat regenwater uit een groef in een steen te drinken.
Kate was blij dat het haar zus beter afging dan haar. Misschien waren ze als twee kanten van een weegschaal, zodat wanneer het bergafwaarts ging voor Kate, Sophia’s leven beter werd. Even dacht Kate aan wat er zou gebeuren als ze naar het paleis zou gaan en Sophia om hulp zou vragen. Als ze zo dicht bij een prins stond, kon ze misschien een pardon voor Kate regelen.
Kate lachte bij de gedachte en vervolgde haar weg tussen de bomen door. Als ze naar het paleis ging, zouden ze haar in het beste geval wegsturen en in het ergste geval ophangen. Ze kon nu maar één kant op, en dat was in deze richting.
Kate liep tussen de bomen door, zoekend naar de stenen trap die naar de fontein leidde. Kate had elke andere mogelijkheid al overwogen, maar in werkelijkheid waren er geen andere mogelijkheden meer. Die had ze verpest op het moment dat ze haar mes tussen Zacharia’s ribben had geduwd. Misschien was dit al de bedoeling geweest vanaf het moment dat zij en Sophia het weeshuis waren ontvlucht, en had het lot zich haar toegeëigend zoals elk ander leercontract dat gedaan zou hebben.
Kate wilde dat eigenlijk niet geloven en toch liep ze nog steeds naar de plek waar de fontein op haar wachtte. En Siobhan.
Tenminste, dat hoopte ze. Hier in het bos was het lastig om te weten welke kant ze op ging. De bomen groeiden steeds dichter op elkaar en duwden Kate met elke stap verder bij het pad vandaan. Dit was dezelfde weg als ze de eerste keer had genomen, en nu zoog de modder aan haar laarzen en bekrasten de takken haar, bijna alsof ze deze plek wilden bewaken.
Kate voelde een flits van vermaak, afkomstig van een eindje verderop. Ze rechtte haar rug en luisterde. Er kwam geen geluid, maar dat gevoel was onmiskenbaar. De heks. Ze was hier. Ze keek naar haar. Ze genoot van haar lijden.
Ze was in de buurt.
Het begon te regenen, en de druppels vielen door het bladerdak en deden Kate’s kleren tegen haar huid plakken.
“Ik weet wat je aan het doen bent,” riep Kate uit. “Laat me erdoor, verdomme!”
Er kwam geen antwoord.
Toch leek het wat gemakkelijker te gaan.
Kate werd nog altijd door doorns geprikt, maar ze hielden haar niet langer tegen. De modder zoog nog aan haar laarzen, maar ze bleef niet meer vastzitten. De bomen versperden haar niet langer de weg, maar leken een soort tunnel voor haar te creëren.
Eindelijk vond ze een smal pad dat er bekend uitzag. Ze was hier gisteren geweest, ze wist het zeker. Ze kon het afbrokkelende gesteente van de eerste treden zien.
Ze keek op en zette zich schrap.
En toen, trede voor trede, begon ze te klimmen.
HOOFDSTUK ZESENTWINTIG
Sophia wierp een blik over haar schouder, in een poging te zien door wie ze achtervolgd werd. Maar ze zag niets.
Ze werd overspoeld door een angst die haar dwong om verder te lopen. Ze ging een zijstraat in en de voetstappen bleven het ritme van de hare volgen. Ze gingen sneller als zij sneller liep, en langzamer als zij vertraagde om rond te kijken. Er waren te veel gedachten in de stad om zeker te weten wie haar volgde, of waarom. Maar ze wist zeker dat er minstens drie sets van gedachten achter haar aan liepen.
Ze ging weer sneller te lopen en de voetstappen versnelden ook.
Ze begon te rennen. Ze koos willekeurige richtingen en haastte zich door de schemering zonder na te denken over welke kant ze op ging. Ze trok zich terug op een binnenplaats, dook door een halfopen deur en probeerde op adem te komen zodat haar gehijg haar niet zou verraden.
Voorzichtig, zo langzaam dat het nauwelijks merkbaar was, sloot Sophia de deur. Ze wilde geen spoor van haar aanwezigheid achterlaten.
Ze stond daar in de schaduw, hopend dat wie er ook achter haar aan zat voorbij zou lopen, en haar alleen zou laten. Dat was hoe roofdieren in deze stad te werk gingen. Ze joegen alleen op gemakkelijke prooien en lieten de rest met rust. Als ze zich stilhield en uit het zicht bleef, zouden ze voorbij lopen en elders op zoek gaan naar een ander doelwit.
Toen ving ze een glimp van hun gedachten op en besefte ze dat dat niet zou werken. Ze liep weg bij de deur om een wapen te zoeken maar er was niets te vinden, en Sophia was sowieso niet zoals haar zusje. Ze kon zich niet verdedigen. Ze kon praten, overtuigen of vluchten, maar ze kon niet vechten.
Sophia zocht naar een uitweg. Ze zag een stapel kisten aan de andere kant van de binnenplaats en begon te klimmen. Ze reikten niet helemaal tot aan de schuin aflopende dakpannen, maar ze kwamen in de buurt. Ze had al eerder over de daken geklommen; ze kon het nog een keer doen. Ze voelde het ruwe hout van de kisten onder haar handen terwijl ze zichzelf omhoogtrok en probeerde een route naar het dak te vinden. Toen ze de deur naar de binnenplaats open hoorde gaan, probeerde Sophia sneller te klimmen.
Ze voelde de kisten onder zich wegglijden, en toen viel ze.
Ze voelde de klap van de straatstenen toen ze de grond raakte, maar Sophia kon niet eens schreeuwen van de pijn omdat de klap alle lucht uit haar longen had geperst.
Ze voelde handen op zich, en Sophia verzette zich en probeerde los te breken. Het maakte geen verschil. Er werd een stuk stof over Sophia’s gezicht heen gegooid, dat het laatste licht wegnam en het lastig maakte om te ademen. Toen er handen bij kwamen, kon Sophia helemáál niet meer ademhalen. Ze bleef zich verzetten, maar ze voelde haar kracht wegebben, en de duisternis die haar besloop had niets te maken met de stof die ze over haar hoofd hadden getrokken.
Ze hoorde een stem die heel ver weg klonk.
“Dacht je nu echt dat je aan de Gemaskerde Godin kon ontsnappen?”
HOOFDSTUK ZEVENENTWINTIG
Kate klom en klom, en deze keer leek er geen einde aan de trap te komen. Ze had het gevoel dat ze werd gestraft, dat ze op de proef werd gesteld. Misschien werd ze alleen herinnerd aan het feit dat ze anders was dan Siobhan, minder.
Desondanks bleef ze klimmen.
Tegen de tijd dat ze boven kwam, stond ze op instorten. Ze liep naar de fontein en betrapte zichzelf erop dat ze wenste dat hij vol was, zodat ze het koele water kon drinken.
Siobhan stond naast de fontein, schijnbaar elegant en onaangeraakt door de regen. Ze glimlachte. Er zat iets wreeds in die glimlach.
Ze stond daar en staarde Kate zwijgend aan. Haar ogen leken dwars door Kate heen te branden.
Ze wachtte duidelijk tot Kate iets zou zeggen.
“Ik… ik kan nergens anders heen,” zei Kate uiteindelijk. Ze boog haar hoofd, gevuld met schaamte.
Siobhan zei echter niets. Het was duidelijk dat ze meer wilde horen.
Kate haalde diep adem.
“Ik heb iemand vermoord,” voegde ze toe. “Hij wilde me terugbrengen naar het weeshuis, en ik heb hem vermoord.”
Ze zag de vrouw begrijpend knikken.
“Lessen die geschreven staan in bloed zijn altijd de moeilijkste,” zei ze uiteindelijk. “Maar je leert er wel het meest van.”
Siobhan stak een hand uit.
De aanraking van haar huid was zo zacht als mos, of als zijde.
“Je hebt geleerd wat ze je daarbuiten kunnen aandoen. Je hebt geleerd waarom je sterk moet zijn.”
Kate knikte. Ze moest inderdaad sterk zijn. Ze moest sterk zijn zodat niemand haar ooit nog kwaad kon doen. Zodat degenen die haar opjoegen haar niet konden raken. Zodat ze haar zus kon beschermen. Zodat ze wraak kon nemen op degenen die haar jeugd uit haar hadden geslagen.
Maar ze had meer nodig. Ze had een plek nodig waar ze veilig kon zijn.
Siobhan liep naar de andere kant van de fontein. Het beeld leek te flikkeren, en ineens keek Kate naar stromend water.
De fontein leefde weer.
Kate was onder de indruk van de macht van de vrouw. Maar ze vreesde het water, wetend wat de prijs was die ze moest betalen.
Siobhan doopte een kleine, zilveren lepel in het water en vulde die met een vaste hand.
Toen draaide ze zich om naar Kate en bood haar de lepel aan.
“Ben je er klaar voor, Kate?”
Met een trillende hand pakte Kate de lepel aan. Het voelde ongelofelijk zwaar in haar hand, eeuwenoud, alsof het ding zelf grote krachten bezat.
Ze keek neer in het glinsterende water dat het bevatte, en was verrast door hoe weinig het was. Minder dan een klein kommetje.
En toch genoeg om haar leven voorgoed te veranderen.
Genoeg om haar te veranderen in de sterkste krijger ooit.
En genoeg om de heks de rest van haar leven iets verschuldigd te zijn.
Het was niet een pact dat ze wilde sluiten. Maar dit was een harde, wrede wereld, en Kate besefte dat ze op niemand kon vertrouwen behalve op zichzelf.
Ze wilde die macht. Ze wilde die kracht.
Ze wilde dat weeshuis verwoesten.
En ze wilde de beste krijger worden die ooit had geleefd.
Dus met een trillende hand bracht ze de lepel naar haar lippen. Het metaal voelde koel, het water nog koeler.
Ze sloot haar ogen.
En ze dronk.
EEN HOF VOOR DIEVEN
(Een troon voor zusters - boek 2)
“Morgan Rice komt wederom met een briljante nieuwe serie. We worden meegesleept in een fantasie over moed, eer, magie en geloof in je lotsbestemming. Morgan is er weer in geslaagd om sterke personages neer te zetten, die we op elke pagina willen toejuichen. Aanbevolen voor de collectie van liefhebbers van goed geschreven fantasy-verhalen.”
--Books and Movie Reviews, Roberto Mattos (Over De opkomst van de draken)
Bestseller Morgan Rice komt met een onvergetelijke nieuwe fantasy-serie.
In Een hof voor dieven (Een troon voor zusters - boek 2), wordt het leven van Sophia van 17, volledig op zijn kop gezet als ze wordt verbannen uit de romantische wereld van de aristocratie en wordt teruggeplaatst in het weeshuis. Deze keer lijken de nonnen haar te willen doden. Maar dat doet haar niet zoveel pijn als haar gebroken hart. Zal Sebastian beseffen dat hij een fout heeft gemaakt en voor haar terug komen?
Haar jongere zusje Kate van 15, begint met haar training bij de heks. Ze vindt zichzelf onder haar voortekens, leert het zwaard perfect te beheersen, verkrijgt meer kracht dat ze ooit voor mogelijk had gehouden en is vastbesloten om haar zus te redden. Ze wordt meegesleurd in een wereld van geweld, strijd en de magie waar ze naar verlangt; de magie die haar ondergang zou kunnen worden.
Er wordt een geheim over de verdwenen ouders van Sophia en Kate onthuld, en niet alles is wat het lijkt voor de zusjes. Hun bestemming zou weleens drastisch kunnen veranderen.
Een hof voor dieven (Een troon voor zusters - boek 2) is het tweede boek in een verbluffende nieuwe fantasy-serie vol liefde, liefdesverdriet, tragedie, actie, magie, tovenarij, lotsbestemming en bloedstollende actie. Een spannend boek met personages waar je van gaat houden en een wereld die je nooit meer zult vergeten.
Boek 3 van de serie – Een lied voor wezen - is binnenkort verkrijgbaar.
“Een fantasy vol actie, die zonder twijfel de fans van Morgan Rice’s voorgaande verhalen zal aanspreken, evenals liefhebbers van werken zoals The inheritance cycle van Christopher Paolini. Liefhebbers van Young Adult-fictie zullen dit nieuwste werk van Rice verslinden en smeken om meer.”
--The Wanderer, A Literary Journal (over De opkomst van de draken)
EEN HOF VOOR DIEVEN
(Een troon voor zusters - boek 2)
BOEKEN VAN MORGAN RICE
DE WEG VAN STAAL
ALLEEN DE WAARDIGE (boek 1)
EEN TROON VOOR ZUSTERS
EEN TROON VOOR ZUSTERS (boek 1)
EEN HOF VOOR DIEVEN (boek 2)
EEN LIED VOOR WEZEN (boek 3)
OVER KRONEN EN GLORIE
SLAAF, KRIJGER, KONINGIN (boek 1)
REBEL, GEVANGENE, PRINSES (boek 2)
RIDDER, ERFGENAAM, PRINS (boek 3)
OPSTANDELING, PION, KONING (boek 4)
SOLDAAT, BROEDER, TOVENAAR (boek 5)
HELD, VERRADER, DOCHTER (boek 6)
HEERSER, RIVAAL, BANNELING (boek 7)
OVERWINNAAR, VERLIEZER, ZOON (boek 8)
KONINGEN EN TOVENAARS
DE OPKOMST VAN DE DRAKEN (boek 1)
DE OPKOMST VAN DE HELDHAFTIGE (boek 2)
DE ZWAARTE VAN EER (boek 3)
EEN SMIDSVUUR VAN MOED (boek 4)
EEN RIJK VAN SCHADUWEN (boek 5)
NACHT VAN DE DAPPEREN (boek 6)
DE TOVENAARSRING
EEN ZOEKTOCHT VAN HELDEN (boek 1)
EEN MARS VAN KONINGEN (boek 2)
EEN LOT VAN DRAKEN (boek 3)
EEN SCHREEUW VAN EER (boek 4)
EEN GELOFTE VAN GLORIE (boek 5)
EEN AANVAL VAN MOED (boek 6)
EEN RITE VAN ZWAARDEN (boek 7)
EEN GIFT VAN WAPENS (boek 8)
EEN HEMEL VAN SPREUKEN (boek 9)
EEN ZEE VAN SCHILDEN (boek 10)
EEN BEWIND VAN STAAL (boek 11)
EEN LAND VAN VUUR (boek 12)
EEN HEERSCHAPPIJ VAN KONINGINNEN (boek 13)
EEN EED VAN BROEDERS (boek 14)
EEN DROOM VAN STERVELINGEN (boek 15)
EEN STEEKSPEL VAN RIDDERS (boek 16)
HET GESCHENK VAN DE STRIJD (boek 17)
DE SURVIVAL TRILOGIE
ARENA EEN: SLAVERUNNERS (boek 1)
ARENA TWEE (boek 2)
ARENA DRIE (boek 3)
VAMPIER, GEVALLEN
VOOR ZONSOPKOMST (boek 1)
DE VAMPIERVERSLAGEN
VERANDERD (boek 1)
GELIEFD (boek 2)
VERRADEN (boek 3)
VOORBESTEMD (boek 4)
VERLANGD (boek 5)
VERLOOFD (boek 6)
BELOOFD (boek 7)
GEVONDEN (boek 8)
HERREZEN (boek 9)
BEGEERD (boek 10)
VERDOEMD (boek 11)
GEOBSEDEERD (boek 12)
Morgan Rice
Morgan Rice is de bestverkopende (USA Today) auteur van de epische fantasy-serie De tovenaarsring (bestaande uit zeventien boeken), van de bestverkopende serie De vampierverslagen (bestaande uit twaalf boeken), van de bestverkopende serie De survival-trilogie, een post-apocalyptische actiethriller bestaande uit drie boeken, en van de epische fantasy-serie Koningen en tovenaars (zes boeken), van de nieuwe epische fantasy-serie Over kronen en glorie (bestaande uit acht boeken) en van de nieuwe epische fantasy-serie Een troon voor zusters.
Morgans boeken zijn verkrijgbaar in audio en gedrukte edities en de boeken zijn vertaald in meer dan 25 talen. Morgan zou het leuk vinden iets van je te horen, dus breng gerust een bezoekje aan www.morganricebooks.com om je in te schrijven voor de nieuwsbrief, een gratis boek of giveaways te ontvangen, de gratis app te downloaden, op de hoogte te blijven van het laatste nieuws, en via Facebook en Twitter in contact te blijven.