Yeminli

ÜÇÜNCÜ BÖLÜM

Caitlin, Skye’a giden halat köprünün önünde durdu. Caleb yanında, Scarlet ve Ruth da arkalarındaydı. Rüzgârın kayaların arasından geçerek ıslık çaldığını, dalgaların yüzlerce metre aşağıdaki uçurumlara çarptığını duyarken çürümeye yüz tutmuş halatın şiddetli bir şekilde sallanışını izledi. Köprü ıslak ve kaygandı. Oradan kayıp düşmek Scarlet ve Ruth için anında ölüm demekti ve Caitlin de henüz kendi kanatlarını denememişti. Bu köprüyü geçmek Caitlin’in yararlanmayı pek istediği bir şans değildi ama diğer yandan Skye Adasında olmaları gerektiği apaçık ortadaydı.

Caleb, ona doğru baktı.

“Çok fazla seçeneğimiz yok,” dedi.

Caitlin “O zaman beklemenin bir anlamı yok,” diye cevap verdi. “Ben Scarlet’i alacağım, sen de Ruth’ı alır mısın?”

Caleb sırıtarak başını salladı. Caitlin Scarlet’i aldı ve onu sırtına bindirdi, Caleb de Ruth’u kollarının arasına aldı. Ruth önce kıpır kıpır edip durmadı, aşağı inmek istedi, ama Caleb onu sıkıca tuttu ve Caleb’in onu tutmasındaki bir şeyler sonunda Ruth’u sakinleştirdi.

O dar köprüde tek sıra halinde yürümekten başka seçenek yoktu. Önce Caitlin gitti.

Caitlin köprünün üzerine ilk adımını attı, bu oldukça kararsız bir adımdı ve hemen su sıçrayan tahtaların ne kadar kaygan olduğunu hissetti. Uzandı ve dengesini sağlamak için köprünün iki yanındaki halatı yakaladı, ama köprü hemen sallandı ve halat Caitlin’in elinde paramparça oldu.

Caitlin gözlerini kapadı, derin bir nefes aldı ve köprüyü ortaladı. Ne önsezisine ne de dengesine güvenemeyeceğini biliyordu. Daha derin bir şeylere çağrıda bulunmalıydı. Aiden’ın derslerini tekrar düşündü, onun sözlerini zihnine çağırdı. Köprüye karşı çıkmaya çalışmaya son verdi ve bunun yerine onunla bir olmaya çalıştı.

Caitlin derinlerdeki içgüdülerine güvendi ve ileriye doğru birkaç adım atarak yol aldı. Yavaşça gözlerini açtı ve tam başka bir adım atacakken, ayağının altındaki bir tahta düştü. Scarlet bir çığlık attı ve Caitlin bir anlığına dengesini kaybetti, ardından hemen başka bir adım attı ve dengesini sağladı. Rüzgâr tekrar köprüyü salladı. Caitlin sanki uzun bir mesafe kat etmiş gibi hissetti, ama başını kaldırıp baktığında yalnızca birkaç metre gittiklerini gördü. İçgüdüsel olarak bunu asla başaramayacaklarını biliyordu.

Döndü ve Caleb’e baktı. Onun gözlerindeki bakışı görebiliyor ve onun da aynı şeyi düşündüğünü biliyordu. Hemen orada kanatlarını açıp havalanmayı her şeyden çok istiyordu ama kanatlarını hissettiği gibi havada bir şey olduğunu sezinledi. Caleb’in haklı olduğunu biliyordu: adanın etrafını saran bir tür görünmez enerji kalkanı vardı ve oraya davet edilmeden uçmak işe yaramıyordu.

Rüzgâr yeniden köprüyü havalandırdı. Caitlin umutsuzluğa kapılmaya başlıyordu ve geri dönemeyecek kadar uzaklaşmışlardı.

Hemen o anda bir karar verdi.

Birden Caleb’e “Üç dediğimde zıpla, yanındaki halatı tut ve bırak salladığı yere kadar sallasın!” diye bağırdı. “Tek çare bu!”

Caleb “Ya koparsa!” diye bağırarak cevap verdi.

“Başka seçeneğimiz yok! Böyle devam edersek, öleceğiz!”

Caleb tartışmaya girmedi.

Caitlin derin bir nefes alarak “BİR!” diye bağırdı. “İKİ! ÜÇ!”

Sağına doğru havaya sıçradı ve Caleb’in de soluna doğru sıçradığını gördü. Uca doğru düşerlerken Scarlet’in çığlık attığını ve Ruth’un da sızlandığını duyabiliyordu. Uzandı ve halatı daha sıkı kavradı, köprünün bu defa doğru durması için Tanrıya dua etti. Caleb’in de aynı şeyi yaptığını gördü.

Hemen sonra halata tutunmuş halde son hızla havada sallanıyorlardı. Tuzlu su dalgalarla yukarı doğru çıkıyor ve onlara çarpıyordu. Caitlin bir anlığına hala sallanıyorlar mı yoksa doğruca aşağı mı düşüyorlar anlayamadı.

Ama birkaç saniye sonra, elinde tuttuğu halatın gerginliğini hissedebildi ve aşağıya düşmediklerini anladı, tersine uzaktaki uçuruma doğru sallanıyorlardı. Halat onları tutuyordu.

Caitlin daha sıkı tutunarak kendini sağlama aldı. Halat tutuyordu ve bu iyi bir şeydi. Ama aynı zamanda da doğruca uçurumun kenarına doğru hızla sallanıyorlardı. Şiddetli bir şekilde oraya çarpmanın acı verici olacağını biliyordu.

Omzunu biraz ileriye verdi ve sırtına aldığı Scarlet’i belli bir konuma getirdi, böylece esintinin tüm gücünü kullanabilecekti. Omzunun üzerinden baktı ve Caleb’in de aynı şeyi yaptığını gördü; bir eli arkasında Ruth’u tutuyor ve omzunu aşağıya doğru vererek eğiliyordu. İkisi de çarpma için hazırlandılar.

Ardından büyük bir acıyla sert bir şekilde duvara çarptılar. Çarpmanın gücü Caitlin’i nefessiz bıraktı ve bir an için sersemledi. Ama hala halata tutunuyor ve Caleb’in de tutunduğunu görebiliyordu. Scarlet ve Caleb’in iyi olup olmadıklarını kontrol etmek için bir süre başı dönerek orada asılı durdu. İkisi de iyiydiler.

Ardından gözlerinin önünde uçuşan yıldızlar yavaşça kayboldu, nihayet yukarı uzandı ve dimdik uçurumun tepesine doğru kendini halattan yukarı çekmeye başladı. Yukarı baktı ve tepeye varmak için neredeyse otuz metre tırmanması gerektiğini gördü. Sonra dönüp aşağı bakma hatasına düştü: hemen altında tehlikeli bir iniş vardı ve halat koparsa dikine metrelerce aşağı, keskin kayalıkların arasına düşebileceklerini fark etti.

Caleb de kendine gelmiş, yukarı doğru kendi halatına tırmanıyordu. Yosunlu uçurum yüzeyinden ötürü kaymalarına rağmen ikisi de oldukça hızlı ilerliyordu.

Caitlin birden korkunç bir ses duydu. Bu halatın çatırdama sesiydi.

Caitlin bir an kendini dikine düşüp ölmeye hazırladı, ama ardından halatının kopmadığını fark etti. Hemen yan tarafına bir bakış attı ve sesin Caleb’inkinden geldiğini gördü.

Onun halatı çatırdıyordu.

Caitlin hemen harekete geçti. Önündeki kayaya bir tekme atıp ondan güç alarak kendi halatını Caleb’inkine yakınlaştırmaya çalıştı ve bir elini halattan çekerek Caleb’e uzattı. Tam Caleb dikine aşağı kayalıklara çakılacaktı ki Caitlin onun elini yakalamayı başardı. Boştaki eliyle onu sıkıca tuttu, o arada havada asılı dururken bütün gücünü onu tutmaya verdi. Ardından, olağanüstü bir çabayla onu birkaç metre yukarı, uçurumun kenarındaki derin yarığa doğru çekti. Hala Ruth’u tutan Caleb bir çıkıntılı kaya tabakasının üzerinde durabildi ve bu kayanın üzerindeki doğal kolu kavradı.

Kendini güvenceye alınca Caitlin onun suratındaki rahatlamayı gördü.

Fakat şimdi bunu düşünmenin sırası değildi. Caitlin hemen döndü ve hızla halata tırmandı. Kendi halatı da her an çatırdayıp kopabilirdi. Scarlet hala sırtındaydı.

Sonunda, uçurumun tepesine ulaştı. Hızla kendini çimenle kaplı platoya attı ve Scarlet’i sırtından indirdi. Yeniden karada olduğu için inanılmaz minnettardı, ama hiç oyalanmadı. Yana doğru yuvarlandı, halatı aldı ve hızla birkaç metre aşağıya salladı, böylece halat aşağıya Caleb’in durduğu yere doğru sallandı.

Caitlin aşağı baktı ve halat ona doğru yaklaşırken Caleb’in dikkatli bir şekilde onu izlediğini gördü. Ardından Caleb, bir eliyle Ruth’u tutarken diğer elini de halata uzatıp onu kavradı. O da hızla yukarı çıkmayı başardı. Caitlin, halatın kopmaması için dua ederken Caleb’in her adımını dikkatli bir şekilde izledi.

Caleb sonunda tepeye çıkmayı başardı, kendini tam Caitlin’in yanına çimenlere attı. O kaya tabakasından oldukça uzaklaştılar. Ardından Scarlet ve Ruth kucaklaştı ve Caitlin ve Caleb’de aynısını yaptı.

Caitlin de Caleb gibi rahatlamanın tüm bedenini sardığını hissedebiliyordu.

Caleb “Hayatımı kurtardın,” dedi. “Bir kez daha.”

Caitlin bir gülümsemeyle karşılık verdi.

“Sense benimkini pek çok defa kurtardın. Bu durumda en azından sana birkaç tane borçluyum.”

Caleb gülümsedi.

Hepsi dönüp yeni çevrelerini araştırdılar. Skye Adası. Aynı zamanda hem göz kamaştırıcı, nefes kesici ve gizemli hem de ıssız ve etkileyiciydi. Bu ada birçok dağ silsilesi, bir dizi vadi, tepe ve platolardan meydana geliyordu; bunlardan bir kısmı kayalık ve kıraçtı, bir kısmı ise yeşil yosunla kaplıydı. Şimdi bütün bir ada tamamen tanrısal bir sisle kaplanmış ve bu sis en küçük noktalara kadar yayılmıştı. Diğer yandan sabah güneşi turuncu, kırmızı ve sarı rengi ile yavaş yavaş kendini göstermeye başlıyordu. Bu ada rüya gibiydi ve hiçbir insanın yaşamasının mümkün olmadığı bir yere benziyordu.

Caitlin ufku seyrederken, aniden bir hayalet gibi bir düzine vampir oradaki tepenin üzerinden, sisin içinden çıkıp yavaş yavaş görünür hale gelerek doğruca onlara doğru gelmeye başladılar. Caitlin buna inanamıyordu. Hep beraber ayağa kalkarlarken kendini savaşa hazırladı, ama Caleb elini ona uzattı ve onu rahatlattı.

Caleb “Endişelenme,” dedi. “Bunu hissedebiliyorum. Dostlar.”

Onlar yaklaşırken, Caitlin yüz ifadelerini görebiliyor, Caleb’in haklı olduğunu seziyordu. Aslında Caitlin gördüğü karşısında şok olmuştu.

Orada, gözlerinin önünde pek çok eski arkadaşı duruyordu.

DÖRDÜNCÜ BÖLÜM

Sandalları şiddetli bir şekilde sallanıp onları kaçınılmaz şekilde kayalık kıyıya doğru sürüklerken Sam kendini hazırladı. Bir dizi vampir savaşçı dik uçurumlardan hızla inip onlara doğru yol alırken Polly’nin korkusunu hissedebiliyordu.

Sandalları kıyıdan sadece birkaç metre uzaklıktayken Polly “Şimdi ne olacak?” diye sordu.

“Direnip savaşacağız. Başka çaremiz yok.”

Bunları söylemesiyle Polly’i de yanına alarak elini tutup sandaldan atlaması bir oldu. İkisi beraber birkaç metre havaya sıçradılar ve suyun kıyısına indiler. Sam çıplak ayaklarına çarpan buz gibi suyu hissedince şok oldu; su içine bir ürperti göndererek onu tamamen uyandırdı. Sam hala Londra’dan kalma savaş giysileri içinde olduğunu fark etti, dar siyah pantolonu ve omuzlarından ve kollarından oldukça kalın bir şekilde desteklenmiş gömleği üzerindeydi. Polly’e baktı ve onun da savaş giysileri içinde olduğunu gördü.

Fakat herhangi bir şeyi değiştirmek için zamanları yoktu. Sam kıyıya bakınca düzinelerce insan savaşçının onlara doğru geldiğini gördü. Baştan ayağa zincirden örülmüş zırh içindeydiler, kılıç kuşanmışlardı ve kalkan taşıyorlardı; Sam’in bütün çocukluğu boyunca resimli kitaplarda görmüş olduğu, bir zamanlar inanılmaz derecede olmak istediği ışıl ışıl zırhlara bürünmüş klasik şövalye görüntüsündeydiler. Çocukken onları çok seviyordu. Ama şimdi, bir vampir olarak kendisinin, onların hiçbir zaman olamayacağı kadar güçlü olduğunu biliyordu. Onun sahip olduğu güce ve hıza ulaşmalarının asla mümkün olmayacağını, asla onun dövüş becerilerinin yanına bile yaklaşamayacaklarını anlıyordu. Bu yüzden hiç korkmuyordu.

Fakat Polly için çok endişeleniyordu. Polly’nin dövüş yeteneklerinin ne duruma geldiğinden pek emin değildi ve bu insan silahlarının görünüşünden de pek hoşlanmamıştı. Onun gördüğü kılıçlara ve kalkanlara pek benzemiyorlardı. Parıldayan sabah güneşinde silahlarının gümüş uçlu olduğunu çoktan görmüştü, bunlar vampirleri öldürmek için tasarlanmışlardı.

Bunun ciddiye alması gereken bir tehdit olduğunu biliyordu.

Yüzlerindeki bakışlardan anlaşılacağı üzere bu insanlarla işi vardı ve sımsıkı, koordineli dizilişlerinden oldukça iyi eğitimli olduklarını görebiliyordu. İnsanlar için, bunlar muhtemelen zamanın en iyi savaşçılarıydılar. Ayrıca oldukça da iyi örgütlenmişlerdi, her iki yöne de hakim oluyorlardı.

Sam onlara önce saldırıya geçme avantajını vermeyecekti.

Onları kendine yönlendirdi, hemen hızla koşmaya başladı ve birden onların kendine yaklaşmalarından daha hızlı bir şekilde onlara yaklaştı.

Bunu beklemedikleri ortadaydı. Onların tereddüdünü, nasıl tepki verecekleri konusundaki güvensizliklerini sezebiliyordu.

Ama onlara hiç zaman tanımadı. Yukarı doğru uçuşa geçip kanatlarının onu ileri doğru götürme yeteneğinden yararlanarak başlarının üzerine sıçradı. Bütün bir grubu tam olarak görene kadar uçtu ve arkalarına indi. Ardından uzandı ve arkadaki bir şövalyeden bir mızrak kaptı. Onu geniş bir açıyla salladı ve tek bir hareketle pek çoğunu atlarından düşürüp yere serdi.

Atlar kişneyip tekme attılar, grubun geri kalanını dağıttılar ve kargaşaya neden oldular.

Yine de bu şövalyeler o kadar iyi eğitilmişlerdi ki bütün bunların kendilerini altüst etmesine izin vermediler. Başka insan şövalyeler olsa hemen ortadan kaybolmuşlardı ama bunlar, Sam’in şaşkın bakışları altında döndüler ve yeniden grup oluşturarak tek bir sıra haline gelip Sam’e saldırdılar.

Sam buna şaşırdı ve tam olarak nerede olduğunu merak etti. Acaba bir tür seçkin savaşçı krallığına mı inmişti?

Sam’in bunu öğrenecek zamanı yoktu ve bu insanları öldürmek de istemiyordu. Bir yanı bunların öldürme peşinde olmadığını seziyor; sadece yüzleşmek istediklerini hissediyordu ve belki de bu savaşçılar onları yakalamak peşindeydiler. Ya da muhtemelen onları test etmek istiyorlardı. Her şey bir yana, onların bölgesine inen kendileriydi: Sam onların kendilerinin neye benzediklerini görmek istediklerini sezdi.

Sam, en azından onları Polly’den uzak tutmayı başarmıştı. Şimdi yalnızca kendisine saldırıyorlardı.

Mızrakla geri uzandı ve liderlerinin kalkanını hedef aldı, onu öldürmek istemiyordu, yalnızca biraz sersemletmek istiyordu. Ve mızrağı fırlattı.

Tam on ikiden. Sam liderin elindeki kalkanı uzaklara fırlattı ve onu da atından düşürdü. Lider şövalye gürültülü bir metal şangırtısı ile yere kapaklandı.

Sam ileri sıçradı ve şövalyenin elindeki kılıcı ve kalkanı kaptı. Bunu tam zamanında yaptı, çünkü bir yığın yumruk üzerine hücum etti. Sam hepsini engelledi ve bunu yaparken başka bir şövalyenin ellerinden bir gürz çekip aldı. O uzun tahta saplı gürzü kavradı, geri gitti ve o ölümcül metal topuzu sallayarak geniş bir yay çizdi. Her yönden gürültülü metal sesleri geliyordu, çünkü Sam bir dizi savaşçının elindeki kılıçları alıp yere çalmayı başarmıştı. Dönmeye devam etti, pek çok savaşçının kalkanını savurdu ve onları yere serdi.

Ama yine de Sam şaşkınlığını gizleyemedi. Başka insan savaşçılar olsa şimdi çoktan kaosa sürüklenmişlerdi ama bunlarda böyle bir hal yoktu. Atlarından düşenler, sersemleyenler yeniden grup oluşturuyor, kumun üzerindeki silahlarını alıyor ve Sam’i çevreleyerek onun etrafında yerlerini alıyorlardı. Bu defa, kendileri ve Sam arasında büyük bir mesafe bıraktılar, bu Sam’in onlara gürzle ulaşamayacağı kadar uzak bir mesafeydi.

En kötüsü de hepsi birlikte dört bir yandan birden arkalarından yaylı tüfeklerini çıkardılar ve doğruca Sam’i hedef aldılar. Sam bu tüfeklerin, gümüş uçlu oklarla dolu olduğunu görebiliyordu. Hepsi öldürmek için tasarlanmıştı. Belki de onları fazla hafife almıştı.

Ateş etmediler, ama onu ölümcül hedeflerinde tuttular. Sam etrafının sarıldığını anladı. Buna inanmıyordu. Herhangi bir düşüncesiz hareket sonu olabilirdi.

Soğuk, çelik gibi bir ses geldi: “Oklarınızı indirin.”

İnsanlar yavaşça başlarını çevirdiler ve Sam de hemen aynısını yaptı.

Sam gördüğüne inanamadı. Orada, o dairenin dışında ayakta duran Polly’di. Askerlerden birini ölümcül bir kilit altında tutuyordu; ön kolu askerin boğazını sarmış ve bir eli de küçük gümüş bir hançeri onun boğazına doğru tutmuştu. Asker donmuş bir halde orada duruyor, Polly’nin ellerinin arasından hiçbir yere kıpırdayamıyordu. Gözleri korkuyla sonuna kadar açılmıştı, üzerinde ölmek üzere olan bir adamın görünüşü vardı.

Polly devam etti. “İndirmezseniz, bu adam ölür.”

Sam, Polly’nin ses tonu karşısında afallamıştı. Polly’i daha önce asla bir savaşçı olarak, o kadar soğuk ve kendinden emin bir halde görmemişti. Sanki karşısındaki tamamen yepyeni bir insandı ve Sam bundan çok etkilenmişti.

Görünüşe bakılırsa insanlar da epey etkilenmişti. Yavaşça ve isteksizce birer birer yaylı tüfeklerini yere, kumun üzerine bıraktılar.

Polly “Atlarınızdan inin,” diye emretti.

Yine yavaş bir şekilde her biri boyun eğdi ve atlarından indi. Düzinelerce insan savaşçı orada durmuş, Polly adamı rehin tutarken onun merhametine sığınmışlardı.

Aniden yüksek ve neşe dolu bir ses geldi: “Böylece, kız oğlanı kurtarır, değil mi?” Bunu derin, içten bir kahkaha takip etti ve bütün başlar o yöne döndü.

Orada nereden geldiği belli olmayan bir insan savaşçı belirdi. Atının üzerinde kürklere bürünmüştü, başında bir taç vardı ve daha bir dizi asker tarafından korunuyordu. Görünüşünden onların kralları olduğu açıktı. Dağınık, turuncu saçları, kalın ve turuncu sakalı ve ateş saçan muzip yeşil gözleri vardı. Geriye doğru eğildi ve önündeki manzaraya bakarken içten bir kahkaha koyuverdi.

“Etkileyici,” diye devam etti, bütün bu olanlardan eğlenmişe benziyordu. “Gerçekten çok etkileyici.”

Atından indi. O indiği gibi bütün adamları derhal iki yana açıldılar ve o, oradaki dairenin içine doğru yürüdü. Sam kızardığını hissetti; dışardan durumunun tek başına kendini kurtaramayacakmış gibi bir görüntü vermiş olduğunu fark etti; Polly olmasaydı çaresiz kalabileceğinin sezildiğini anladı. Ve kendisi bunun kısmen doğru olduğunun da farkındaydı. Fakat bu duruma çok fazla üzülemezdi, çünkü aynı zamanda kendisini kurtardığı için Polly’e minnettardı.

Kral Sam’in mahcubiyetini daha da ileri götürerek onu görmezden geldi ve doğruca Polly’nin olduğu yere yürüdü.

Kral hala gülümseyerek ona “Artık onu bırakabilirsin,” dedi.

Polly “Neden bırakayım?” diye sordu, ihtiyatlılığı elden bırakmadan bir ona bir Sam’e baktı.

“Çünkü size asla zarar vermeyeceğiz. Bu yalnızca bir sınavdı. Skye’da bulunmayı hak edip etmediğinizi görmek içindi. Her şey bir yana,” gülerek devam etti, “bizim kıyılarımıza ayak basanlar sizlersiniz!”

Kral yeniden içten bir kahkaha koyverdi ve birkaç adamı hemen öne çıkarak ona değerli taşlarla süslenmiş, sabah güneşinde ışıl ışıl parlayan, yakutlar, safirler ve zümrütlerle kaplı iki tane uzun kılıç uzattı. Sam gördüğü manzara karşısında şaşırıp kalmıştı: bunlar hayatında gördüğü en güzel kılıçlardı.

Kral “Sınavımızı geçtiniz,” diye bildirdi. “Ve bunlar sizin için. Bizden size hediye.”

Sam Polly’nin olduğu yere doğru yürüdü, Polly de rehin aldığı askeri yavaşça bıraktı. İkisi beraber uzanıp her biri bir kılıcı aldı ve mücevher kaplı kabzayı inceledi. Sam kılıcın ustalığına hayran kaldı.

Kral “İki çok değerli savaşçı için,” dedi. “Sizi buraya kabul etmekten şeref duyarız.”

Sonra arkasını döndü ve yürümeye başladı. Sam ve Polly’nin onu takip etmesi gerektiği aşikârdı. Kral yürürken haykırdı:

“Skye Adamıza hoş geldiniz.”

BEŞİNCİ BÖLÜM

Caitlin ve Caleb Skye Adasının içinden çevik bir şekilde yürüyor ve Scarlet ve Ruth da onları takip ediyordu. Taylor, Tyler ve Adien’in meclis üyelerinin birçoğu da onlara korumalık ediyordu. Caitlin onları gördüğü için çok mutluydu. Bu yere ve zamana inmenin ilk zorluklarının ardından, nihayet bir rahatlama ve huzur hissine kavuşmuştu, çünkü tam olarak olmaları gereken yerde bulunduklarını biliyordu. Taylor, Tyler ve Aiden’in diğer bütün adamları da onları gördükleri için heyecanlıydılar. Onları bu farklı yerde ve zamanda, bu soğuk iklimde, bir bilinmezliğin ortasındaki bu ıssız ve çorak adada görmek garipti. Caitlin zamanların ve mekanların nasıl olup da değiştiğini ama insanların zamanın üstünde olduklarını görmeye başlamıştı.

Taylor ve Tyler onları adada hızlı bir yürüyüş turuna çıkardı ve şimdi saatlerdir yürüyorlardı. Caitlin hemen Sam ya da Polly’den herhangi bir haber alıp almadıklarını sormuştu; hayır cevabını aldığında ise düş kırıklığına uğramıştı. Umutsuz bir şekilde onların da zamanda geri gitmiş olduklarını umdu.

Yürümeye devam ederlerken, Taylor onları kendi cadılar meclisi ritüelleri, alışkanlıkları, yeni eğitim yöntemleri ve Caitlin’in muhtemelen bilmek isteyebileceği her şey hakkında bilgilendirdi. Caitlin, Skye’ın nefes kesici olduğunun farkına vardı, hayatında gördüğü en güzel yerlerden biriydi. Manzaradan yükselen aşınmış büyük kayalar, yosun kaplı tepeler, sabah güneşini yansıtan dağ gölleri ve her şeyin üzerini kaplamış görünen o güzel sisiyle oldukça eski ve zamanın başında var olan bir yer hissini veriyordu.

Tyler, Caitlin’in zihnini okuyup gülümseyerek “Sis bizi asla terk etmiyor,” dedi.

Caitlin her zamanki gibi herkesin bu kadar kolay bir şekilde düşüncelerini okuması karşısında kızardı ve utandı.

Taylor “Aslında, ada adını buradan alıyor: Skye ‘puslu ada’ anlamına geliyor,” dedi. “Sis buradaki her şeye oldukça dramatik bir anlam katıyor, sence de öyle değil mi?”

Caitlin başıyla onaylayarak manzarayı inceledi.

Tyler araya girerek “Ve düşmanlarımızla savaştığımızda yararlı oluyor,” dedi. “Ama zaten kimse kıyılarımıza yanaşmaya cesaret edemiyor.”

Caleb “Ben onları suçlamazdım,” dedi. “Ziyaretçileri pek hoş karşılayan bir girişi yok.”

Taylor ve Tyler gülümsedi.

“Yalnızca buraya gelmeyi hak edenler yaklaşabilir. Bizim sınavımız bu. Biri burayı ziyaret etmeye çalışalı yıllar oldu ve bahsettiğim sınavı geçip canlı bir şekilde kıyılarımıza yaklaşalı ise daha da çok yıl geçti.”

Taylor “Yalnızca hak edenler hayatta kalabilir ve burada eğitilir,” dedi. “Ama buradaki eğitim dünyanın en iyi eğitimidir.”

Tyler “Skye affetmeyen bir yerdir,” dedi, “aşırılıkları sevenlerin yeridir. Aiden’ın üyeleri burada hiç olmadıkları kadar yakınlar. Hiçbir yere gitmiyoruz. Neredeyse bütün gün beraber eğitim yapıyoruz ve bu eğitimlerimiz soğuk, sis, yağmur, uçurumlar, dağlar, buz gibi göller, kayalık kıyılar ve bazen hatta okyanusun içi gibi en uç doğa koşullarında gerçekleşiyor. Aiden’ın bize yaptırmadığı çok az eğitim şekli kaldı. Ve bizler hiç olmadığımız kadar savaşa hazırız.”

Tyler “Ve yalnız başımıza eğitim yapmıyoruz,” diye ekledi. “Burada insan savaşçılar da yaşıyor, onlara Kralları McCleod liderlik ediyor. Bir kaleleri, kendi savaşçı lejyonları var ve beraber yaşayıp, beraber eğitim yapıyoruz. Vampirlerin ve insanların beraber eğitim yapması pek olağan bir şey değil. Ama biz burada oldukça yakınız. Hepimiz savaşçıyız ve hepimiz savaşçı sözüne saygı gösteriyoruz.”

Tyler “Ama tabii,” diye ekledi, “onlarla birlikte olma çizgisini aşmıyoruz. Pek çoğu bizim vampir yeteneklerimize sahip olmak istiyor, ama Aiden’ın bizim insanları dönüştürmemiz konusunda katı kuralları var. Bu yüzden asla bizlerden biri olamayacakları gerçeğini kabullenmiş durumdalar. Birlikte uyum içinde yaşayıp eğitim yapıyoruz. Bizler, onların yeteneklerini bir insanın hayal edemeyeceği şekilde keskinleştiriyoruz ve onlar da bize barınacak yer ve koruma sunuyorlar. Gümüş uçlu silahlardan oluşan bir cephanelikleri var ve olurda rakip bir vampir meclisi saldıracak olsa, bizi savunmak için hazır bekliyorlar.”

Scarlet birden “Bir kale mi?” diye sordu. “Gerçek bir kalemi?”

Taylor aşağı ona baktı ve kocaman gülümsedi. Uzandı ve yürürlerken Scarlet’in boşta kalan elini tuttu.

“Evet, tatlım. Şimdi seni oraya götürüyoruz.” Taylor bir tepeyi döndüklerinde “Aslında, işte tam da orada,” diyerek işaret etti.

Hepsi birlikte durup gözlerini oraya diktiler. Caitlin gördüğü karşısında büyülenmişti. Önlerinde birbiri ardına tepeler, dağlar ve göllerden oluşan devasa bir manzara vardı ve uzakta, küçük bir uçurumun üzerine yapılmış eski bir kale duruyordu, devasa bir gölün kenarında bulunuyordu.

Taylor “Yüzyıllardır İskoç krallarının yuvası olan Dunvegan Kalesi,” diye bildirdi.

Scarlet “VAY CANINA!” diye haykırdı. “Anneciğim, kesin bir kalede yaşamalıyız!”

Scarlet’in coşkusu bulaşıcı olduğu için Caitlin de diğerleri gibi gülümsemeden edemedi.

Scarlet “Ruth da gelebilir mi?” diye sordu. Caitlin, Taylor’a bir bakış attı ve o da başıyla onayladı. “Tabii ki gelebilir hayatım.”

Scarlet zevkten dört köşe olarak Ruth’a sarıldı ve hepsi birlikte hızla uzaktaki kaleye doğru yokuştan aşağıya inmeye başladılar.

Caitlin kaleyi incelerken, bu duvarların içinde bazı derin sırların barındığını sezdi, bu sırlar ona babasını araştırmasında yardım edebilirdi. Bir kez daha kesinlikle doğru yerde olduğunu hissetti.

Caitlin, Tyler’a “Aiden burada mı?” diye sordu.

“Biz de bir süredir bunu merak ediyoruz. Ben onu haftalardır görmedim. Bazen bir süreliğine ortadan kayboluyor. Sen onun nasıl biri olduğunu bilirsin.”

Caitlin gerçekten de biliyordu. Onlarla birlikte olduğu bütün zamanları, bütün yerleri aklına getirdi. Şimdi Aiden ile konuşmaya çok ihtiyacı vardı. Bir an önce neden bu zamana ve yere indikleri hakkında daha fazla şey öğrenmek, Sam ve Polly iyi mi bilmek ve son anahtar hakkında bilgi edinmek istiyordu. Ve hepsinden öte, babasının şimdi burada olup olmadığını öğrenmek istiyordu. Aiden’a sormak için sabırsızlandığı ve cevaplarını inanılmaz merak ettiği bir yığın sorusu vardı. Örneğin, hepsi zamanda geri gönderilmeden önce Londra’da ne olmuştu? Kyle hayatta kalmayı başarmış mıydı?

Caitlin kaleye yaklaşırlarken yukarı baktı ve kalenin mimarisini hayranlıkla seyretti. Yerden neredeyse elli metre yüksekliğinde, dikdörtgen bir şekle sahipti ve çok sayıda katıyla beraber genişçe bir alana yayılıyordu. Kare şeklinde birçok kulesi ve siperleri vardı. Altındaki uçurumun üzerinde cesurca ve gururla duruyor, önündeki engin göle ve açık gökyüzüne hükmediyordu. Diğer kalelerin aksine bu kale düzinelerce penceresiyle ferah ve havadardı. Onu giden yol da oldukça etkileyiciydi. Beyaz taşlarla örülü bir yol doğruca ön kapıya ve muhteşem kemerli bir girişe ulaşıyordu. Açıkçası, burası birinin kolayca yaklaşabileceği bir yer değildi. Caitlin başını tekrar kaldırıp baktığında, bütün kulelerde bir şahin gibi kendilerini izleyen insan nöbetçiler fark etti.

Girişe yaklaştıklarında, ansızın trampet sesleri ve bunu izleyen at toynaklarının gürültüsü duyuldu.

Caitlin dönüp baktı. Ufukta zırh kuşanmış düzinelerce insan savaşçı doğruca onlara doğru dörtnala geliyordu. Onlara liderlik eden kürkler içindeki etkileyici bir adamdı; uzun turuncu bir sakalı vardı, yanındakiler tarafından korunuyor ve bir kral havası taşıyordu. Yüz hatları yumuşaktı ve daima gülümseyen birine benziyordu. Büyük bir savaşçı kitlesine sahipti. Taylor ve Tyler o kadar rahat olmasalardı, Caitlin çoktan gergin bir hal almış olurdu. Gelenlerin dost oldukları açıktı.

Gelen askerler onların önünde durup ikiye ayrıldıklarında Caitlin olduğu yerde durup şok içinde kaldı.

Orada, grubun tam ortasında, dünyada en çok sevdiği iki insan atlarından inmiş duruyordu. Buna inanamadı. Birkaç kez gözlerini kırptı. Gerçekten onlardı.

Önünde duran, kendisine sırıtan Sam ve Polly’di.

*

Caitlin ve Sam iki büyük savaşçı grubunun önüne çıktılar ve sıkıca sarıldılar. Caitlin kardeşine dokunduğu için, ona sarıldığı, gerçekten hayatta olduğunu görüp hissettiği ve şimdi gerçekten burada olduğu için çok rahatlamıştı. Ardından diğer tarafa uzanıp Polly’e sarıldı ve Caleb de ileri çıkıp hem Sam’i hem de Polly’i kucakladı.

Scarlet koşarak gelirken “Polly!” diye bağırdı, Ruth da yanında havlıyordu. Polly dizlerinin üzerine çöktü ve ona sıkıca sarılıp onu havaya kaldırdı.

Scarlet “Seni tekrar görebileceğimi düşünmemiştim!” dedi.

Polly’nin yüzü sevinçle parlıyordu. “Benden o kadar çabuk kurtulamazsın!”

Ruth havladı ve Polly tekrar dizlerinin üzerine çökerek ona sarıldı, bu arada Sam de Scarlet’e sarılmıştı.

Caitlin ailesinin ve sevdiklerinin yeniden bir araya gelmesinin verdiği sıcaklıktan çok mutluydu. Aklına Londra geldi, herkes hasta ve ölüyordu; o zaman böyle mutlu bir anın tekrar mümkün olabileceğini asla düşünemezdi. Her şeyin normale dönmesine minnettardı ve daha şimdiden ne kadar çok sayıda hayat sürdüğüne hayret etmişti. Ölümsüzlük için de minnettardı. Sadece bir hayatı olsaydı ne yapardı hayal bile edemiyordu.

Caitlin Sam’e “Size neler oldu?” diye sordu. “Sizi en son gördüğümde, bana Caleb ve Scarlet’in yanından ayrılmayacağınıza dair söz vermiştiniz. Ama geri döndüğümde gitmiştiniz.”

Caitlin, ihanetleri karşısında hala kızgındı.

Sam ve Polly utanç içinde aşağıya baktı.

Sam “Çok üzgünüm,” dedi. “Benim hatamdı. Polly kaçırılmıştı ve ben de onu kurtarmak için orayı terk ettim.”

Polly “Hayır, benim hatamdı,” dedi. “Sergei bir çare olduğunu söyledi ve ben de onu almak için onunla gitmek zorunda kaldım. Çok aptaldım, ona inandım. Onları kurtarabileceğimi zannettim. Ama sana verdiğim sözü tutamadım. Beni affedebilecek misin?”

Sam “Ya beni?” diye sordu.

Caitlin ikisinin de yüzüne baktı. İkisinin de hiçbir şüpheye yer bırakmayan içtenliğini görebiliyordu. Sözlerini tutmadıkları ve Scarlet ve Caleb’i bir saldırıya karşı savunmasız bırakıp gittikleri için bir yanı onlara hala kırgındı. Fakat gitgide evrimleşmekte olan diğer yanı onları tamamen affetmesini ve her şeyi unutmasını söylüyordu.

Derin bir nefes aldı ve her şeyi unutmaya odaklandı. Nefesini bıraktı ve başını salladı.

“Tamam, ikinizi de affediyorum.”

Karşılık olarak Sam de Polly de gülümsedi.

Birden atından inmiş ve onlara doğru gelen Kral McCleod “Sen onları affedebilirsin, ama adamlarımı öyle utandırdıkları için ben onları affetmem!” diyerek içten bir kahkaha koyuverdi. “Özellikle de Polly. İkiniz en iyi savaşçılarımı utanç içinde bıraktınız. Açıkçası, sizden öğrenmemiz gereken çok şey var, aynı diğerlerinden öğrendiğimiz gibi. Vampirler insanlara karşı. Bu hiç adil değil,” dedi, içten başka bir kahkahayla daha başını salladı.

McCleod öne doğru geldi ve Caitlin ve Caleb’e yaklaştı. Caitlin ondan hemen hoşlandı. Güler yüzlü biriydi, derinden, rahatlatıcı bir kahkahası ve etrafındaki herkese huzur veren bir hali vardı.

“Adamıza hoş geldiniz,” dedi, uzanıp Caitlin’in elini aldı ve başıyla onu selamlayarak elini öptü. Ardından Caleb’e döndü ve onun elini iki elinin arasında samimi bir şekilde sıktı. “Skye Adası. Dünya üzerinde bir benzeri daha yoktur. En büyük savaşçıların gözü kara yuvası. Bu gördüğünüz kale yüzlerce yıldır benim ailemin elinde. Burada bizimle kalacaksınız. Aiden çok sevinecek. Tabii benim adamlarım da. Size resmen hoş geldiniz diyorum!” En son söylediğini bağırarak söyledi ve tüm adamları alkışladı.

Caitlin, onun bu misafirperverliğinin altında ezildiğini hissetti. Nasıl yanıt vereceğini bilemiyordu.

“Bizim için büyük bir zevk,” dedi.

Caleb “Biz de gösterdiğiniz cana yakınlık karşısında teşekkür ederiz,” dedi.

Scarlet bir adım öne çıktı ve “Siz bir kral mısınız?” diye sordu. “Burada gerçek bir prenses var mı?”

Kral bakışlarını aşağıya çevirdi ve gürültülü bir kahkahaya boğuldu, bu seferki öncekilerden daha derin ve sesliydi. “Tabii, ben bir kralım, evet gerçekten öyleyim, ama korkarım burada bir prenses yok. Sadece biz erkekler varız. Ama belki sen bunu düzeltebilirsin güzellik!” dedi gülerek ve öne doğru iki adım attı, Scarlet’i kaldırdı ve etrafında döndürdü. “Peki senin adın ne acaba?”

Scarlet kızardı ve birden utandı.

Aşağıya bakarak “Scarlet,” dedi. Ardından köpeğini işaret ederek “Ve bu da Ruth.”

Ruth sanki cevap verirmiş gibi havladı. McCleod kahkaha atarak Scarlet’i aşağıya indirdi ve Ruth’un tüylerini okşadı.