Χαλάρωση

ΒΗΜΑ IV (εβδομάδα 4)

Ο σκοπός – ασκήσεις για ηρεμία της καρδιάς (η καρδιά μου χτυπά ήρεμα και με κανονικό ρυθμό)

 Î‘υτή η άσκηση, ρυθμίζοντας την καρδιακή λειτουργία, επιτρέπει να βρισκόμαστε μόνιμα σε κατάσταση χαλάρωσης. Εξάλλου, από τη στιγμή που η καρδιακή λειτουργία επηρεάζεται από ψυχικούς και συναισθηματικούς παράγοντες, μας βοηθά να φτάσουμε μία πιο βαθιά συναισθηματική χαλάρωση. Βοηθά τα άτομα που, σε καταστάσεις στρες, αισθάνονται μία πίεση και, κάποιες φορές, έχουν ακανόνιστους χτύπους της καρδιάς.

 ÎœÎµÏ„αφέρουμε την προσοχή μας στην καρδιά, στον χτύπο της, στον ρυθμό της κι επαναλαμβάνουμε: «η καρδιά μου χτυπά ήρεμα και κανονικά…όλο πιο ήρεμα και κανονικά…είμαι χαλαρός…όλο και πιο χαλαρός…»

ΒΗΜΑ V (εβδομάδα 5)

Ο σκοπός – να αισθανθούμε θερμότητα στο ηλιακό πλέγμα

 ÎœÎ¯Î± νευρική δομή, που βρίσκεται κάτω από το διάφραγμα, ανάμεσα στο στομάχι και τη σπονδυλική στήλη, που συνδέει πολυάριθμα εσωτερικά όργανα: το στομάχι, τα έντερα, το συκώτι, το πάγκρεας, τη σπλήνα, τα νεφρά και τα επινεφρίδια.

 ÎœÎµ τη φόρμουλα «το ηλιακό μου πλέγμα είναι ευχάριστα ζεστό», αυτή η δομή απλώνεται σε όλα τα κοιλιακά όργανα, που αναφέρθηκαν παραπάνω.

ΒΗΜΑ VI (εβδομάδα 6)

Ο σκοπός – αίσθηση δροσιάς στο μέτωπο

 Î•Î½ÏŽ για το σώμα το τέντωμα και η χαλάρωση διευκολύνονται από την αγγειοδιαστολή (ασκήσεις για το βάρος του σώματος, βλέπε βήματα I και II), όσον αφορά το κεφάλι, αυτό γίνεται με την αγγειοσυστολή – μία ευχάριστη αίσθηση ηρεμίας, δηλαδή η αίσθηση μίας ελαφριάς δροσιάς πάνω στο μέτωπο.

 Î‘υτή η άσκηση προβλέπει την επανάληψη της φόρμουλας «το μέτωπό μου είναι ευχάριστα δροσερό», η οποία μας προκαλεί την αίσθηση της ευημερίας και της χαλάρωσης, ακόμη και στη ζώνη του κεφαλιού.

 Î£Îµ αυτή τη φάση χαλάρωσης, είμαστε πλέον σε μία «κατάσταση ευδαιμονίας», δηλαδή σε μία βαθιά αίσθηση σωματικής και πνευματικής ηρεμίας, η οποία είναι η ουσία της χαλάρωσης.

Η χαλάρωση είναι πλήρης και βαθιά.

πλέον

έχουμε γίνει ειδικοί!

Το ιδανικό θα ήταν, ο σκοπός είναι τέτοιος, αυτή η άσκηση να μας γίνει συνήθεια.

Οφέλη της σταθερής πρακτικής της χαλάρωσης:

 ÎžÎµÎºÎ¿ÏÏÎ±ÏƒÎ· του οργανισμού,

 Î‘νάκτηση σωματικής και ψυχικής ενέργειας,

 Î’ελτίωση των ζωτικών λειτουργιών,

 Î•Ï€Î±Î½Î±Ï†Î¿ÏÎ¬ σε κανονικούς ρυθμούς και ρύθμιση των σωματικών λειτουργιών,

 Î£Ï…ναισθηματική ηρεμία,

 ÎšÎ±Î»ÏÏ„ερη ενδοσκόπηση και αυτογνωσία

 ÎˆÎ»ÎµÎ³Ï‡Î¿Ï‚ συμπεριφοράς,

 ÎœÎµÎ¯Ï‰ÏƒÎ· της αίσθησης του πόνου.

2

Βουτιά στα βάθη του ανθρώπου ³

Ο καθένας μας είναι ένα σπίτι με τρία δωμάτια⁴:

 Î¤Î¿ δωμάτιο του σώματος (προς διαμόρφωση)

 Î¤Î¿ δωμάτιο της ψυχής (προς διαμόρφωση)

 Î¤Î¿ δωμάτιο του ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ (διαμορφωμένο και δεν επιδέχεται αλλαγές)

Σε κάθε δωμάτιο, αντιστοιχούν οι εξής ενέργειες:

Μπορούμε να πούμε ότι η ψυχή βρίσκεται ανάμεσα στο πνεύμα και το σώμα. Είναι σαν τον μεσάζοντα ανάμεσα στο πνευματικό και υλικό στοιχείο. Είναι το «πεδίο» της μάχης μεταξύ καλού και κακού. Δεν θέλω να θίξω όλες τις λειτουργίες της ψυχής, αλλά μόνο εκείνες που μπορούν να με βοηθήσουν στη συναίσθηση του ίδιου μας του εαυτού, αυτού που είμαστε και του λόγου που είμαστε έτσι. Στη συναίσθηση των θετικών και των αρνητικών που βρίσκονται μέσα μας.

Είσαι 20 ετών;

40

60

80

100

120

Όλος αυτός ο χρόνος είναι το παρελθόν μας, η ιστορίας μας, η ζωή μας…μέσα μας υπάρχουν τα ίχνη, οι πληγές, τα σημάδια, οι επιτυχίες, οι χαρές της ιστορίας μας…θα λέγαμε ένα «βιβλίο» στο οποίο είναι όλα γραμμένα…με λεπτομέρειες.

Θέλουμε να μάθουμε την ιστορία μας;

Να τη βάλουμε σε σειρά;

Να συμφιλιωθούμε με τον εαυτό μας;

Τώρα!

Τώρα είναι η κατάλληλη στιγμή!

1 ^ον . Η μνήμη ⁵

Όπως έγραψα νωρίτερα, μέσα στη μνήμη μας, βρίσκουμε όλο μας το παρελθόν. Προσπαθούμε να φανταστούμε ότι βρισκόμαστε σε μία αρχειοθήκη γεμάτη με ράφια, γεμάτα με σκονισμένα έγγραφα. Αυτή η εικόνα, σίγουρα μας κάνει εντύπωση, αλλά μας δημιουργεί και περιέργεια. Ίσως στην αρχή να μην έχουμε την παραμικρή ιδέα για το τι , τι πράγμα ψάχνουμε και πού το ψάχνουμε.

Πολλά πράγματα!

Ακατάστατα!

Σκονισμένα!

Σίγουρα, ξέρουμε έναν όρο: το ξεσκόνισμα⁶. Να τι πρέπει να κάνουμε – να ξεσκονίσουμε τη μνήμη, δηλαδή να ξαναδώσουμε φως και νόημα σε εκείνες τις ιστορίες που ζήσαμε και που μας έχουν κάνει αυτό που είμαστε. Για να το κάνουμε αυτό, φεύγουμε από το τώρα και σιγά-σιγά γυρνάμε πίσω.

Ιδού!

Η δεύτερη συνήθεια που πρέπει να αναπτύξουμε!

ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ «ΤΗΝ ΑΣΚΗΣΗ ΤΗΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ» Η΄ΑΥΤΟΑΝΑΛΥΣΗ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ!

Η ανάπτυξη αυτής της δραστηριότητας είναι θεμελιώδης, για να τηρούμε τη μνήμη μας σε τάξη, χωρίς κάτι να εκκρεμεί ή να είναι άλυτο. Από σήμερα και στο εξής θα μπορούμε να το κάνουμε συχνά, ιδιαίτερα κατά τη διάρκεια της βραδινής χαλάρωσης, πριν τον ύπνο.

Πώς γίνεται;

Απλά!

Κατά τη διάρκεια της χαλάρωσης θυμόμαστε όλα όσα ζήσαμε κατά τη διάρκεια της ημέρας. Τα βάζουμε σε σειρά, τα θετικά και τα αρνητικά. Για τα θετικά ευχαριστούμε, για τα αρνητικά ζητάμε συγγνώμη, με προαπαιτούμενο να βελτιωνόμαστε, βάζοντας πρόγραμμα εργασίας. Για παράδειγμα: αυτή την εβδομάδα θα εργαστούμε πάνω στην υπομονή…στον τόνο της φωνής ή στο να ακούμε…και ούτω καθεξής. Βλέπουμε ότι τα πράγματα του δικού μας επιπέδου εργασίας ξεκαθαρίζουν:

 ÎšÏÎ±Ï„άμε τακτοποιημένο το παρόν,

 ÎžÎµÏƒÎºÎ¿Î½Î¯Î¶Î¿Ï…με το παρελθόν.

Ξέρω ένα ρητό:

Ο ΧΡΟΝΟΣ ΓΙΑΤΡΕΥΕΙ ΤΙΣ ΠΛΗΓΕΣ!

Από μία πλευρά ναι, χρειάζεται χρόνος, όπως για τα πάντα πάνω στη γη, αλλά από την άλλη δεν χρειάζεται να πιστέψουμε ότι ο χρόνος γιατρεύει τις πληγές, χωρίς τη δική μας συμβολή. Κάθε πληγή πρέπει να αναπτυχθεί με προγραμματισμένο και συστηματικό τρόπο. Πρέπει να ξέρουμε τι να κάνουμε.

Πρώτο βήμα, για να θεραπεύσουμε το παρελθόν!

Το παρελθόν μου επηρεάζει το παρόν μου. Τα θετικά και τα αρνητικά του. Με τα θετικά δεν έχουμε πρόβλημα, αντίθετα μας δίνουν ευχαρίστηση. Εκείνα που μας ενοχλούν περισσότερο είναι τα αρνητικά και, μεταξύ αυτών, αυτά που τα προσπεράσαμε, χωρίς να τα τακτοποιήσουμε. Δεν αρκεί να ξεχνάμε τα αρνητικά, που μας έκαναν να υποφέρουμε, αν δεν είναι τακτοποιημένα, μας κάνουν να υποφέρουμε και σήμερα και, αν τα αφήσουμε έτσι, τότε θα μας κάνουν να υποφέρουμε και αύριο και μεθαύριο… Από πού το ξέρουμε αυτό; Από τις καταστάσεις που μας πιέζουν ή κατά τη διάρκεια καβγάδων μας περιτριγυρίζουν όσα ζήσαμε και μας αποδυναμώνουν.

Τι σημαίνει αυτό;

Ότι υπάρχουν μέσα μας, σαν κρυμμένες ασθένειες, καταπιεσμένες, «υπό έλεγχο» -μα ενεργές. Αρκεί λίγη «φωτιά» κι επιστρέφουν για να μας κάνουν να νιώσουμε άσχημα. Για να τις έχουμε υπό έλεγχο χρειαζόμαστε ενέργεια, πολλή ενέργεια…τα πράγματα του παρελθόντος που δεν έχουν τακτοποιηθεί είναι σαν βρικόλακες, που μας ρουφούν ενέργεια. Προσπαθήστε να φανταστείτε – αν είναι πολλά, μας «τρώνε» όλη την ενέργεια που πρέπει να χρησιμοποιήσουμε για να ζήσουμε. Μας λείπει ενέργεια και είμαστε αδύναμοι, ψυχικά και σωματικά. Πιστεύω ότι έχουμε καταλάβει γιατί κάνουμε αυτή την προσπάθεια να ξεσκονίσουμε και να βάλουμε σε σειρά το παρελθόν μας.

Για να καταλάβουμε καλύτερα το τι και το γιατί, σας αφηγούμαι ένα συμβάν. Ειλικρινά δεν θυμάμαι πού το διάβασα, μα δεν έχει σημασία. Ας προσπαθήσουμε να το διαβάσουμε, βλέποντας εμάς τους ίδιους.

Προσέξτε!

Υπήρχε ένα πολύ όμορφο βασίλειο, που ήταν όμως και ιδιαίτερο, γιατί ήταν γεμάτο ληστές. Ήταν παντού. Ενοχλούσαν πολύ και δημιουργούσαν πολλές δυσκολίες στον κόσμο. Έκλεβαν και συμπεριφέρονταν πάρα πολύ άσχημα. Ο Βασιλιάς προσπάθησε πολλές φορές να τους νικήσει, αλλά όλες του οι προσπάθειες ήταν ανώφελες.

Η κατάσταση είχε γίνει ανυπόφορη. Ο Βασιλιάς με τους συμβούλους του έψαχναν λύση, για να τακτοποιήσουν μία και καλή το ζήτημα των ληστών. Μετά από μεγάλη σύσκεψη, αποφάσισαν να ζητήσουν τη βοήθεια ανδρών που να ειδικεύονται σε τέτοιες περιπτώσεις.

Θαύμα!

Ήδη μετά από μία εβδομάδα από τότε που εμφανίστηκαν οι άνδρες, η δραστηριότητα των ληστών μειώθηκε πάρα πολύ. Μετά από ένα μήνα, ο κόσμος σχεδόν ξέχασε τους κακούς κατοίκους. Όλοι ήταν ευχαριστημένοι και, μάλιστα, πάρα πολύ. Δεν ήξεραν πώς να συγχαρούν τους ήρωες.

Ωστόσο! Προσοχή!

Οι ληστές της φύσης είναι πολύ πονηροί και ακόμη και σε αυτή την περίπτωση δείχνουν τη μέγιστη πονηριά. Για να μην ηττηθούν πλήρως, κρύβονται λέγοντας: θα κρυφτούμε και θα προσποιηθούμε ότι δεν υπάρχουμε πια. Όταν θα φύγει το ιππικό, θα ξεκινήσουμε και πάλι τη δραστηριότητά μας!

Όλοι στο βασίλειο είχαν πειστεί ότι οι ληστές δεν υπήρχαν πια και ζήτησαν από τον βασιλιά να αποσύρει το ιππικό, ευχαριστώντας τους με ευγένεια.

Ο βασιλιάς- άνδρας σοφός- απάντησε: Φαίνεται, μα μόνο φαίνεται, ότι οι ληστές δεν υπάρχουν πια. Εγώ σας λέω ότι υπάρχουν, αλλά κρύβονται. Κερδίσαμε την πρώτη φάση της μάχης. Τώρα, πρέπει να τους ακολουθήσουμε, να τους ψάξουμε, μέχρι να τους εξολοθρεύσουμε όλους. Μέχρι να το πετύχουμε αυτό, δεν μπορούμε να απομακρύνουμε το ιππικό.

Προσπαθήστε να μου απαντήσετε: πόσο καιρό ακόμα έμεινε το ιππικό στο βασίλειο;

Δεν ξέρετε;

Λοιπόν, θα σας προτείνω ένα παιχνίδι!

Γράψτε με τη σειρά τα γράμματα της αλφαβήτου ⁷ ...

___ ___ ___ ___ ___ ___ ___ ___

3 9 1 16 1 13 19 1

Δεύτερο βήμα, για να θεραπεύσουμε το παρελθόν!

Το να αποφεύγουμε τον πόνο είναι φυσιολογικό. Οι αρνητικές μας εμπειρίες είναι επώδυνες για εμάς, πολύ επώδυνες. Οπότε, έχουμε τρεις δυνατότητες:

 Î‰ τις αντιμετωπίζουμε, τακτοποιώντας τες, παρόλο τον πόνο,

 Î‰ τις στέλνουμε πίσω, ξεχνώντας τες,

 Î‰ τις κρύβουμε και προσποιούμαστε ότι δεν υπάρχει καμία από αυτές.

Δυστυχώς, πολλοί από εμάς, διαλέγουν τη δεύτερη ή την τρίτη επιλογή. Προσπαθήστε να φανταστείτε: ένα άλυτο πρόβλημα, ένα δεύτερο, ένα τρίτο και ούτω καθεξής…

Τι σκέφτεστε;

Τι συμβαίνει μέσα μας;

Επιτρέπουμε στους «βρικόλακες» να μεγαλώνουν μέσα μας. Ακόμη περισσότερο, τους προσφέρουμε να φάνε και τους επιτρέπουμε να καταναλώνουν τα πολύτιμα αποθέματά μας σε ενέργεια, τα οποία μας επιτρέπουν να ζούμε. Αλλά, σε αυτή την περίπτωση, μας λείπουν, γιατί μέσα μας ζουν μερικά πάρα πολύ πεινασμένα παράσιτα. Αυτά τρώνε και μεγαλώνουν ενώ, αντίθετα, εμείς γινόμαστε όλο και πιο αδύναμοι.

Συγγνώμη, σας αρέσουν οι βρικόλακες;