Was het maar voor altijd

WAS HET MAAR VOOR ALTIJD

(DE HERBERG VAN SUNSET HARBOR—BOEK 4)

S O P H I E L O V E

Sophie Love

Sophie Love is al heel haar leven fan van het romantische genre, en ze is nu verheugd haar eerste romantische serie aan te kunnen bieden: VOOR NU EN VOOR ALTIJD (DE HERBERG VAN SUNSET HARBOR—BOEK 1). Sophie zou het heel leuk vinden van u te horen, dus breng alstublieft een bezoekje aan www.sophieloveauthor.com om haar een e-mail te sturen, u in te schrijven voor de nieuwsbrief, gratis e-books te ontvangen, het laatste nieuws te lezen, en in contact te blijven!

Auteursrecht © 2016 Sophie Love. Alle rechten voorbehouden. Behalve wanneer toegestaan volgens de Amerikaanse Copyright Act uit 1976, mag geen enkel deel van deze publicatie worden gereproduceerd, verstrekt of in enige andere vorm of op enige andere manier, of in een database of gegevensbestand worden opgeslagen zonder voorafgaande toestemming van de auteur. Dit ebook is voor uw persoonlijke vermaak gelicentieerd. Dit ebook mag niet worden verkocht of aan anderen worden gegeven. Als u dit boek met een ander wilt delen, koop dan alstublieft een nieuw exemplaar voor elke ontvanger. Als u dit boek leest en het niet heeft aangeschaft, of het niet voor u is gekocht, retourneer het dan en koop uw alstublieft uw eigen exemplaar. Dank u wel voor uw respect voor het harde werk van deze auteur. Dit werk is fictie. Namen, personages, bedrijven, organisaties, plaatsen, gebeurtenissen en incidenten zijn een product van de voorstelling van de auteur of worden fictief gebruikt. Iedere gelijkenis met echte personen, levend of dood, is volledig toevallig. Jack-afbeelding: Auteursrecht EpicStockMedia, gebruikt onder licentie van Shutterstock.com.

BOEKEN VAN SOPHIE LOVE

DE HERBERG BIJ SUNSET HARBOR

VOOR NU EN VOOR ALTIJD (Boek 1)

VOOR ALTIJD EN EEUWIG (Boek 2)

VOOR ALTIJD, BIJ JOU (Boek 3)

WAS HET MAAR VOOR ALTIJD (Boek 4)

INHOUDSOPGAVE

HOOFDSTUK VIER

HOOFDSTUK VIJF

HOOFDSTUK ZES

HOOFDSTUK ZEVEN

HOOFDSTUK ACHT

HOOFDSTUK NEGEN

HOOFDSTUK TIEN

HOOFDSTUK ELF

HOOFDSTUK TWAALF

HOOFDSTUK DERTIEN

HOOFDSTUK VEERTIEN

HOOFDSTUK VIJFTIEN

HOOFDSTUK ZESTIEN

HOOFDSTUK ZEVENTIEN

HOOFDSTUK ACHTTIEN

HOOFDSTUK NEGENTIEN

HOOFDSTUK TWINTIG

HOOFDSTUK EENENTWINTIG

HOOFDSTUK TWEEËNTWINTIG

HOOFDSTUK DRIEËNTWINTIG

HOOFDSTUK VIERENTWINTIG

HOOFDSTUK VIJFENTWINTIG

HOOFDSTUK ZESENTWINTIG

HOOFDSTUK ZEVENENTWINTIG

HOOFDSTUK ACHTENTWINTIG

HOOFDSTUK VIER

Ondanks de bijtende kou was heel Sunset Harbor naar het stadsplein gekomen om de ontsteking van de verlichting van de kerstboom te zien. Zelfs Colin Magnum, de man die het koetshuis voor een maand huurde, was er en genoot van de festiviteiten. Karen van de supermarkt deelde versgebakken kaneelbroodjes uit, terwijl Cynthia Jones rondliep met flessen warme chocolademelk. Emily nam dankbaar de drankjes en het eten aan en voelde de warmte in haar maag sijpelen terwijl ze dronk en toekeek hoe Chantelle blij aan het spelen was met haar vriendjes.

In de menigte zag Emily Trevor Mann. Eens zou de aanblik van hem haar met angst hebben vervuld; ze waren vijanden geweest en Trevor had er destijds zijn levensmissie van gemaakt om Emily uit de herberg te schoppen. Maar dat was de afgelopen maand allemaal veranderd toen hij had ontdekt dat hij een ongeneeslijke hersentumor had. Verre van de vijand van Emily te zijn was Trevor nu haar naaste bondgenoot. Hij had al haar achterstallige belastingen betaald (honderdduizenden euro’s) en verwelkomde haar nu regelmatig in zijn huis voor koffie en cake. Het deed Emily verdriet hem te zien lijden. Elke keer dat ze hem zag leek hij kwetsbaarder, meer in de greep van ziekte.

Emily liep naar hem toe. Toen hij haar zag, lichtte zijn gezicht op.

“Hoe gaat het met je?” Vroeg Emily, en omhelsde hem. Hij voelde dunner, ze kon zijn uitstekende botten tijdens de omhelzing voelen.

“Zo goed als kan worden verwacht,” antwoordde Trevor, terwijl hij zijn ogen neersloeg.

Emily schrok om hem zo te zien, zwak en verslagen.

“Is er iets dat ik voor je kan doen?” Vroeg ze op zachte toon om de man niet in verlegenheid te brengen.

Trevor schudde zijn hoofd, zoals Emily al had verwacht. Het lag niet in zijn aard om hulp te accepteren. Maar het lag niet in haar aard om ‘nee’ als antwoord te accepteren.

“Chantelle heeft sneeuwvlok slingers kerstversiering gemaakt,” zei ze. “Het zijn eigenlijk gewoon stukjes glitter papier, maar ze is echt trots en wil dat alle buren er eentje hebben. Is het goed als we morgen langskomen om er eentje af te komen geven?”

Het was een sluwe truc, maar Trevor trapte erin.

“Nou, ik denk dat we dan net zo goed wat thee en cake kunnen eten,” zei hij. “Als je langskomt bedoel ik.”

Emily glimlachte in zichzelf. Er zaten scheurtjes in het pantser van Trevor en ze besloot haar buurman bij de volgende beschikbare gelegenheid een bezoekje te brengen.

“Hoe dan ook, ik hoopte je hier te zien,” zei Trevor en nam haar hand in de zijne. Hij was koud, merkte Emily op, en zijn huid voelde klam aan. Er zat een glans van zweet op zijn voorhoofd. “Ik heb iets voor je,” ging hij verder.

“Wat is dat?” Vroeg Emily terwijl hij een stuk papier uit zijn zak haalde.

“Blauwdrukken,” zei Trevor. “Van je huis. Ik was op mijn zolder om te proberen alles te regelen voor ... nou, je weet wel waarvoor.“ Hij werd stil. “Ik weet niet zeker hoe ze in mijn bezit zijn gekomen, maar ik dacht dat je ze misschien wel zou willen hebben. Ze zijn opgesteld door je vader en zijn advocaat, zie je, en ik weet hoe graag je dingen van je vader wilt hebben.”

“Dat klopt,” stamelde Emily, terwijl ze het papier aanpakte.

Ze staarde naar de vervaagde potloodtekeningen. Het waren architectenplannen. Ze hapte naar adem toen ze zich realiseerde dat het de bouwtekening voor het hele terrein was inclusief het zwembad in het bijgebouw, het zwembad waarin Charlotte was verdronken. Emily kreeg een brok in haar keel. Ze vouwde het papier snel op en stopte het in haar tas.

“Bedankt, Trevor,” zei ze. “Ik zal het later bekijken.”

Ze namen afscheid en Emily voegde zich weer bij Daniel en Chantelle.

“Wat wilde Trevor?” Vroeg Daniel.

“Niets,” zei Emily, haar hoofd schuddend. Ze was er nog niet klaar voor om erover te praten; ze was nog steeds aan het bijkomen van de ervaring. Het papier in haar tas leek haar te roepen. Zou het nog stukje van de puzzel kunnen zijn dat de verdwijning van haar vader zou kunnen verklaren?

Op dat moment begon het aftellen voor het ontsteken van de kerstverlichting. Emily's geest wervelde van herinneringen toen ze hier was als kind, een peuter, een tiener. Het leek erop alsof ze al die vergeten momenten van de afgelopen jaren weer begon te herinneren. Sommigen bevatten Charlotte, levend en glimlachend, maar niet veel; de meesten waren van haarzelf en haar vader, die steeds dieper in zijn depressie leek weg te zinken en steeds onbereikbaarder werd.

Toen gingen de witte lichten in de boom aan en iedereen begon te klappen en te juichen. Emily was weer terug in het heden, haar hart bonsde.

“Gaat het?” Vroeg Daniel bezorgd. “Je ziet bleek.”

Emily knikte om hem gerust te stellen, maar ze beefde. Haar hoofd zat vol en het duizelde haar. Ze vroeg zich af of het plotseling opduiken van al die herinneringen werd veroorzaakt door de ontdekking dat haar vader nog leefde. Het was alsof haar geest had besloten dat ze nu terug kon denken aan haar verleden en ze zich haar vader kon herinneren omdat ze nu niet meer door verdriet verteerd werd. Misschien, als Emily geduldig genoeg was, zou ze een herinnering terugkrijgen die haar zou helpen in haar zoektocht om hem te vinden, iets dat haar zou vertellen waar hij zich precies verborgen hield.

*

Zodra ze thuis waren van de plezierige avond brachten Emily en Daniel de uitgeputte Chantelle naar bed. Chantelle vroeg aan Emily of zij haar het verplichte verhaaltje voor het slapen wilde vertellen. Toen het verhaaltje uit was, leek Chantelle hard na te denken over iets.

“Wat is er aan de hand?” Vroeg Emily.

“Ik dacht aan mijn moeder,” zei Chantelle.

“Oh.” Emily voelde een steek in haar buik bij de gedachte aan Sheila die in Tennessee verbleef. “Wat is er met haar, lieverd?”

Chantelle keek Emily aan met haar brede, blauwe ogen. “Wil je me tegen haar beschermen?”

Emily's hart kromp ineen. “Natuurlijk."

“Beloof het,” zei Chantelle met een wanhopige, smekende stem. “Beloof me dat ze niet terugkomt.”

Emily hield haar stevig vast. Ze kon het niet beloven, omdat ze niet wist hoe de juridische zaak over Sheila's voogdij zou verlopen.

“Ik zal alles doen wat ik kan,” zei Emily in de hoop dat haar woorden voldoende zouden zijn om het doodsbange kind gerust te stellen.

Chantelle ging liggen, haar hoofd op het kussen, haar blond haren in een waaier op het kussen en leek te ontspannen. Even later viel ze in slaap.

Toen Chantelle naar haar moeder had gevraagd, was er iets in Emily wakker geworden. Zij had nog niet zo heel lang geleden met haar eigen moeder, Patricia gesproken, toen Emily had geprobeerd en had gefaald om haar moeder te overtuigen om bij hun in de herberg Thanksgiving te komen vieren. Maar haar moeder weigerde om het huis in Sunset Harbor te bezoeken; ze beschouwde het als een deel van Roy, als een plek waarvan ze was verbannen. Toch vond Emily dat Patricia nog steeds een deel van haar leven was. Het was tijd om door de zure appel heen te bijten en haar te vertellen over de aanstaande bruiloft.

Emily stond op van het bed van Chantelle, wikkelde zich in een sjaal en liep de veranda op. Ze ging op de schommelstoel zitten, stopte haar benen onder haar billen en wierp een blik op de stralende maan en de sterren. Iets in hun twinkelende licht gaf haar moed. Ze scrolde door de contacten in haar mobieltje en draaide het nummer van haar moeder.

Zoals altijd, antwoordde Patricia kortaf toen ze de telefoon opnam: “Ja?”

“Mam,” zei Emily, ze ademde diep in en probeerde haar moed vast te houden. “Ik moet je iets vertellen.”

Het had weinig zin om te doen alsof ze een beleefd gesprek aan het voeren waren. Geen van beiden wilden dat. Ze kon net zo goed meteen ter zake komen.

“Oh?” Zei Patricia vlak.

Emily had het afgelopen jaar al enkele aanvaringen met haar moeder gehad. Over het verlaten en verkopen van haar huis in New York, en omdat ze na zeven jaar haar relatie met Ben had beëindigd, en omdat ze was gevlucht naar Sunset Harbor om een Bed and Breakfast openen, en omdat ze daar dolverliefd was geworden op Daniel, en omdat ze ermee in had gestemd om zijn kind op te voeden. Het was duidelijk dat haar moeder alle keuzes van Emily had afgekeurd. De kans dat ze de verloving zou accepteren was klein.

“Daniel heeft me gevraagd om met hem te trouwen,” wist Emily uiteindelijk te zeggen. “En ik heb ja gezegd.”

Het bleef even stil, zoals Emily al had voorspeld. Haar moeder gebruikte stilte als een wapen en gaf Emily altijd voldoende tijd om zich zorgen te maken over wat er als antwoord zou komen.

“En hoe lang ga je al met deze man uit?” Zei Patricia ten slotte.

“Nu bijna een jaar,” antwoordde Emily.

“Eén jaar. Als je er ongeveer vijftig jaar tegemoet gaat die je samen door moet brengen.”

Emily slaakte een diepe zucht. “Ik dacht dat je gelukkig zou zijn. Ik ben me eindelijk aan het settelen. Je hebt me altijd met plezier ingewreven hoelang jij al getrouwd was toen je zo oud was als mij.” Emily hoorde de toon van haar eigen stem en kromp ineen. Waarom bracht haar moeder altijd het oorlogvoerende kind in haar naar buiten? Waarom gaf ze zoveel om haar goedkeuring, terwijl Patricia zelf zo weinig om haar dochter leek te geven?

“Ik veronderstel dat hij een moeder nodig heeft voor dat kind van hem,” zei Patricia.

Emily sprak met haar kiezen op elkaar. “Ze heet Chantelle. En dat is niet waarom hij het vroeg. Hij vroeg het omdat hij van me houdt. En ik heb ja gezegd omdat ik van hem hou. We willen voor altijd samen zijn, dus je zult er maar aan moeten wennen.”

“We zullen zien,” antwoordde Patricia op een monotone manier.

“Ik wou dat je gewoon blij voor me kon zijn,” zei Emily met onvaste stem. “Je wordt tenslotte de moeder van de bruid. Mensen verwachten dat je trots en blij bent op de bruiloft.”

“Wie zegt dat ik kom?” Snauwde Patricia terug.

Die woorden raakten Emily als een klap in haar gezicht. “Wat bedoel je? Natuurlijk kom je, mam, het is mijn bruiloft!”

“We zullen wel zien,” antwoordde Patricia. "Ik zal een beslissing nemen wanneer ik de uitnodiging voor de bruiloft heb ontvangen.”

“Mam …” Stamelde Emily.

Ze kon haar oren niet geloven. Zou haar moeder echt niet komen om haar te kwetsen? Wat zouden de mensen wel niet denken? Waarschijnlijk dat Emily een weeskind was, zonder de aanwezigheid haar vader of moeder. En geen zus. In veel opzichten was ze ook inderdaad een wees. Het was alleen zij tegen de rest van de wereld.

“Goed,” zei Emily, plotseling met vaste stem. “Doe wat je wilt. Dat heb je toch altijd al gedaan.” Daarna hing ze de telefoon op, zonder afscheid te nemen.

Emily wilde niet huilen. Ze weigerde het. Niet voor haar moeder, ze was het niet waard. Maar voor haar vader was iets heel anders. Ze miste hem wanhopig en nu ze ervan overtuigd was dat hij nog leefde, wilde ze hem graag zien. Maar ze wist niet hoe ze hem kon bereiken. De vrouw met wie hij haar moeder had bedrogen, was enkele jaren geleden overleden, en hoe dan ook, net als iedereen was de verdwijning van Roy ook voor haar een volledige verrassing geweest. Alles wat Emily wist, was dat het pijnlijk zou zijn als haar moeder niet op de bruiloft aanwezig was, maar het een verwoestend drama zou zijn wanneer haar vader er niet bij zou zijn.

Op dat moment besloot Emily dat ze hem absoluut moest opsporen. Iemand moest ergens iets weten.

Emily liep de herberg weer binnen. Ze was moe van de lange dag en liep de trap op, op weg naar bed. Maar toen ze haar slaapkamer bereikte, zag ze dat Daniel er niet was. Haar tijdelijke paniek werd onderdrukt toen Daniel de slaapkamer binnenkwam met zijn mobiele telefoon in zijn hand.

“Waar was je?” Vroeg Emily.

“Ik heb net mijn moeder gebeld,” antwoordde Daniel. “Om haar te vertellen over de bruiloft.”

Emily lachte, bijna verrast. Dat ze allebei tegelijkertijd hun moeder hadden gebeld was meer dan toeval; het was duidelijk een teken van hun verbondenheid met elkaar.

“Hoe ging het?” Vroeg Emily, hoewel ze aan de uitdrukking van Daniel kon zien dat het antwoord niet goed zou zijn.

“Hoe denk je?” Zei Daniel en trok een wenkbrauw op. “Ze speelde opnieuw de Chantelle-kaart en zei dat ze alleen naar de bruiloft zou komen als we beloven dat Chantelle regelmatig bij haar mag komen. Ik wou dat ze inzag wat een vernietigende kracht ze kan zijn en begreep waarom ik niet wil dat ze zich met mijn kind bemoeit. Ik geef hier geen toestemming voor zolang ze nog zoveel drinkt. Chantelle moet na wat ze heeft meegemaakt met haar eigen moeder omgeven worden door nuchtere volwassenen.” Hij zakte op de rand van het bed. “Ze wil mijn standpunt niet begrijpen. Ze snapt het niet. ‘Iedereen drinkt.’ zegt ze altijd. ‘Ik ben niet slechter dan iemand anders.’ Misschien is ze dat niet, maar het is niet wat Chantelle nodig heeft. Als ze net zoveel om haar kleindochter geeft als ze beweert te doen, zou ze moeten stoppen met die drinkgewoonte, voor Chantelle.”

Emily klom op het bed achter hem en wreef de spanning van zijn schouders. Daniel ontspande zich onder haar zachte aanraking. Ze drukte een kus in zijn nek.

“Ik heb mijn moeder ook net gebeld,” zei ze.

Daniel draaide zich verrast om. “Echt waar? Hoe ging dat?”

“Vreselijk,” zei Emily en plotseling kon ze het niet helpen en ze barstte in lachen uit. Er was iets duister komisch aan de hele zaak.

Emily’s lachen werkte zo aanstekelijk dat Daniel het ook niet lang meer hield. Al snel waren ze allebei hysterisch aan het lachen over de gesprekken met hun beide moeders, en voelden zich samen sterk en verbonden: niets kon hen raken.

“Ik zat te denken,” zei Daniel toen hij eindelijk was uitgelachen. “Kan je je Gus nog herinneren die bij ons logeerde?”

“Ja natuurlijk,” antwoordde Emily. De oudere heer was haar eerste echte gast in de herberg geweest. Dankzij zijn verblijf was ze gered van de rand van het faillissement. Hij was ook een zeer prettig mens en ze voelde zich bevoorrecht dat ze hem had mogen ontmoeten. “Hoe kan ik Gus ooit vergeten? Maar hoe zit het met hem?”

Daniel friemelde gedachteloos met de mouw van haar topje. “Weet je nog dat hij naar dat feest in Aubrey ging? In het gemeentehuis?”

Emily knikte en fronste en vroeg zich af waarom Daniel het ter sprake bracht.

“Ben je daar ooit geweest?” Vroeg Daniel.

Emily werd steed nieuwsgieriger. “In Aubrey? Of in het stadhuis?” Toen begon ze te lachen. “Ik ben in beiden eigenlijk nog nooit geweest.” Daniel zweeg even. Emily wachtte geduldig.

“In het stadhuis worden bruiloften gehouden,” zei hij, eindelijk ter zake komend. “Ik vroeg me af of we een afspraak zouden moeten maken, of hoe het ook heet? Met de trouw consultant? Dat is als je in Maine wilt trouwen in plaats van in New York.”

Het was een understatement om te zeggen dat ze zich geschokt voelde! Het horen dat Daniel iets suggereerde dat iet te maken had met het organiseren van de bruiloft zonder dat ze hem hierover gevraagd had, was een enorme opluchting.

“Ja, ik wil in Maine trouwen,” stamelde Emily. “Het voelt meer als een thuis voor me dan New York ooit heeft gedaan. En ik heb hier meer vrienden. Ik wil niet dat iedereen helemaal naar New York moet afreizen omwille van een traditie.”

“Cool,” antwoordde Daniel, verlegen wegkijkend.

“Wanneer wil je dat we dat gaan doen?” Vroeg Emily.

"We kunnen volgend weekend gaan,” opperde Daniel, nog steeds verlegen. “Nemen we Chantelle mee. Ze zou het geweldig vinden.”

Volgend weekend? Emily voelde de tranen opkomen. Zo snel al?

Ze voelde haar opwinding groeien. Wat was er met haar terughoudende verloofde gebeurd? Wat had zo'n plotselinge verandering van hart veroorzaakt? Misschien was de waarschuwing van Jayne toch helemaal ongegrond. Daniel wilde net zo graag een bruiloft als zij. Ze was een idioot geweest om aan hem te twijfelen.

Maar zodra Emily er over na begon te denken, kwamen er allerlei gedachten in haar op. Ze vroeg zich af of de vreselijke telefoongesprekken met hun moeders er misschien iets te maken hadden, met Daniels plotselinge interesse. Was hij aangespoord door de scepsis van Patricia, en wilde hij zichzelf bewijzen als een eervol man met eerlijke intenties? Of erger nog, suggereerde hij het alleen maar om Emily op te vrolijken, als een manier om haar voor dit moment te kalmeren?

Nadat ze hadden afgesproken om een ​​afspraak te maken voor aanstaande zaterdag, kropen ze in bed. Daniel viel al snel in slaap. Maar met zorgen die in haar hoofd rondslingeren, duurde het lang voordat Emily die nacht in slaap viel.

HOOFDSTUK VIJF

Serena liep zaterdagochtend de B&B binnen voor haar dienst, haar armen vol met tijdschriften.

“De boom ziet er geweldig uit,” zei ze terwijl ze naar de enorme kerstboom keek.

“Wat is dat?” Vroeg Emily vanuit haar plaats achter de receptie van de foyer.

Serena liep naar het bureau en gooide de tijdschriften op het bureau van Emily. Het waren trouw catalogi.

“Oh,” zei Emily een beetje verrast. Ze was al een hele week verloofd en had nog niet één tijdschrift ingekeken.

“Ik dacht dat je misschien wat inspiratie nodig had,” zei Serena.

Emily bladerde door een van de tijdschriften en keek amper naar de foto's. “Eigenlijk heeft Chantelle al een hele lijst met dingen die we moeten regelen voor ons gemaakt. Nummer één op haar lijstje is het kiezen van de trouwlocatie.”

Serena lachte. “Ja, dat heeft ze me laten zien. Ik hou ervan dat ze zo erbij betrokken is. Heb je al ergens in gedachten?”

Emily glimlachte. “We hebben over een uur ergens een afspraak.”

“Echt waar?” Zei Serena, haar ogen wijd open van opwinding.

Voor het eerst sinds het aanzoek voelde Emily zich duizelig van opwinding kreeg ze kriebels in haar buik bij de gedachte om de bruiloft te regelen en door het gangpad van de kerk te lopen.

“Het is in Aubrey,” ging Emily verder. “Het was Daniels idee, dat stadhuis waar Gus en zijn vrienden zo weg van waren.”

Op dat moment hoorde ze het geluid van Daniel die de trap afliep en ze keek achterom. Hij had zijn beste geruite shirt aangetrokken en zelfs zijn haar gekamd. Emily glimlachte in zichzelf, blij te weten dat hij op zijn minst een beetje moeite deed. Serena rees haar wenkbrauwen omhoog en gaf een goedkeurende blik.

“Chantelle is nog aan het uitkiezen welke schoenen ze vandaag zal aandoen,” zei Daniel terwijl hij de onderste trede bereikte.

Emily zag zijn blik op het glanzende tijdschrift in haar handen vallen. Het was geopend op een hele verzameling prachtige bruidsjurken. Emily wist het niet zeker, maar ze dacht dat ze een flikkering van verrassing in Daniel's ogen zag en vroeg zich af wat dat betekende. Wilde hij geen witte bruiloft, met haar in de typische witte trouwjurk met sluier en hijzelf in een zwart pak? Had hij gedacht dat ze in hun gebruikelijke jeans en shirts zouden gaan trouwen? Plotseling geïrriteerd klapte ze het tijdschrift dicht.

Even later verscheen Chantelle bovenaan de trap. Ze had een van haar mooiste jurken aangetrokken, witte panty's met daaronder schattige glanzende dichte sandaaltjes. Ze zag eruit als een porseleinen poppetje. Het ontroerde Emily toen ze zag hoeveel het voor Chantelle betekende. Er kwam tenminste iemand in de sfeer van de toekomstige feestelijkheden!

Emily pakte haar tas en haar jas en liet de herberg in de bekwame handen van Serena achter en duwde haar gezin de deur uit en de pick-up in.

“Ben je nieuwsgierig naar de locatie?” Vroeg Emily aan Chantelle, terwijl ze in de achteruitkijkspiegel naar het meisje op de achterbank keek en Daniel de hoofdstraat opreed.

“Ja!” Riep Chantelle. “En om het eten te proberen!”

Emily was de menu-proeverij helemaal vergeten. Ze vroeg zich af of ze het eten zou kunnen proberen; ze was zo nerveus over haar eerste ontmoeting met een echte bruilofts- organisator dat het haar misselijk maakte.

Na de rit van twintig minuten naar Aubrey kwamen ze op de locatie aan. Chantelle leek het minst zenuwachtig van allemaal. Ze snelde de stenen trap op en liet zich bewonderend uit over de hangende manden met bloemen en de gebrandschilderde ramen. Emily vond dat de locatie er van buiten prachtig uitzag; het was oud en heel klassiek. Het gebouw was omringd met brede grasstroken en appelbomen die er prachtig uit zouden zien op de trouwfoto's.

Ze werden bij de deur verwelkomd door een net geklede jonge vrouw, Laura. Ze leidde hen naar binnen.

Emily hapte even naar adem toen ze zag hoe groot de locatie was van binnen. Ze kon het zich nu echt voorstellen, de ceremonie, de gasten, het dansen. Voor de eerste keer kreeg ze een mentaal beeld van hoe het zou kunnen zijn om met Daniel te trouwen, om een prachtige jurk te dragen en door het gangpad te lopen, toegekeken door al hun geliefden. Ze voelde dat haar hart sneller begon te kloppen.

“Wilt u plaatsnemen?” Zei Laura gebarend naar waar het proef buffet stond.

Iedereen ging zitten behalve Chantelle; ze liep door de zaal om de grootte en inrichting, en al de andere dingen te beoordelen, van de tapijten tot het kunstwerk.

“Let maar niet op haar,” zei Emily grijnzend tegen Laura. “Ze is onze landmeter.”

Emily en Daniel proefden het eerste setje voorgerechten, wat in kleine hapklare stukjes werd gepresenteerd. Emily voelde zich heel vreemd in deze situatie. Ze kon niet zeggen of het Daniels zenuwen waren of alleen die van haar, maar het voelde raar om naast hem te zitten in deze formele setting, mond na mond vol te stoppen met verschillende smaakvolle gerechten. Het was alsof ze hier niet thuis hoorden, alsof ze hier absoluut niet op hun plaats waren. Emily durfde hem nauwelijks in zijn ogen kijken terwijl ze zich door alle voedselkeuzes heen werkten.

Gelukkig verlichtte Chantelle de druk met haar capriolen. Ze was in goede doen, liep rond alsof ze de plek bezat en bevestigde hardop wat ze wel en niet lekker vond.

“Ik denk dat je dit als voorgerecht moet hebben,” zei ze resoluut, wijzend op de tomaten- en mozzarella hapjes, “dan de vis als hoofdgerecht en als dessert …” Ze tikte op haar kin. Dit kostte duidelijk iets meer moeite. “Ga voor de kwarktaart.”

Ze moesten allemaal lachen.

“Je hebt de drie duurste dingen van het menu gekozen!” wees Emily giechelend.

Laura vond dat een goed moment om het onderwerp geld aan te roeren. “Hebben jullie een budget voor het eten vastgesteld?” Vroeg ze.

“We hebben nog niet eens een budget voor de bruiloft vastgesteld,” grapte Daniel, maar Emily vond het helemaal niet zo grappig. Ze voelde zich kriegelig worden. Waarom hadden ze dat nog niet besloten? Waarom hadden ze nog helemaal niets besloten? Nu ze erover nadacht, nadat ze besloten hadden om deze afspraak te maken waren ze niet meer bij elkaar gaan zitten om de rest te bespreken.

“Nou, dat maakt voor nu nog niet uit,” zei Laura en glimlachte professioneel. “Het kost wat tijd om al deze dingen te regelen. Ik neem aan dat jullie ook nog geen idee hebben hoeveel gasten op de bruiloft zullen komen? De locatie is toereikend voor tweehonderd personen.”

“Oh, eh ...:” Emily krabbelde aan haar nek. Als ze niet wisten of hun eigen moeders zouden komen, hoe zouden ze dan in vredesnaam vast moeten stellen welke andere gasten aanwezig zouden zijn! “We zijn nog steeds bezig met het afronden van de cijfers.”

“Helemaal geen probleem,” zei Laura, terwijl ze haar ogen weer op haar map richtte, die glanzende foto's van voedsel, bloemen en decoraties bevatte, samen met een lijst met prijzen en aanpassingen.

Hoewel ze nog steeds die robotachtige professionele glimlach op haar gezicht had, kon Emily de ergernis in haar ogen zien groeien. Ze vroeg zich af hoe ze hen kon helpen iets te organiseren als ze zelf geen enkel idee hadden.

“Onze voorgestelde indeling zou zijn met de hoofdtafel daar,” legde Laura uit, gebarend naar het toneel gedeelte achter in de zaal. “Dat is meestal met een huwelijksfeest, dus voor de bruidsmeisjes, getuigen, familie. U kunt kiezen voor een kleine tafel voor zes, of een grote tafel voor maximaal zestien personen. Hebben jullie een ruw idee van de aantallen?”

Emily voelde haar maag ineen krimpen. Dit was een ramp. En Daniel leek nog nerveuzer dan zij. In feite zag hij er ronduit ongemakkelijk uit.

“Het is een beetje ingewikkeld,” legde Emily uit. “Met onze families. Misschien moeten we verder gaan en daar wat later op terugkomen.”

Ze kon de spanning niet meer verdragen. Laura zag er ook nerveus uit, zich duidelijk realiserend dat ze hier niet met een normale situatie te maken had.

“Ja natuurlijk.” Ze bladerde snel door verschillende pagina's in haar map. “En daar hebben we grote dubbele deuren. Ze kunnen open blijven als het mooi weer is. Hopen jullie op een lente- of zomer huwelijk, of zijn jullie meer een herfst / winter paar? We zijn volgeboekt voor de lente en de zomer volgend jaar, dus dan zullen jullie moeten wachten, maar we hebben nog enkele plekken in de herfst en de winter beschikbaar.”

Emily keek naar de reactie van Daniel op het nieuws dat hun bruiloft al in september volgend jaar zou kunnen plaatsvinden. Hij werd helemaal bleek. De aanblik van hem maakte Emily nog nerveuzer.

Chantelle leek de spanning aan te voelen. Haar dwaze vertrouwen was aan het afnemen. Ze bleef van Emily naar Daniel kijken, haar enthousiasme vervaagde met elk voorbijgaand moment.

“Misschien moeten we voorlopig alleen je visitekaartje aannemen,” zei Emily tegen Laura. “En spreken we nog eens af als we meer informatie hebben.” Ze stond abrupt op.

“Oh, oh, oké,” zei Laura verbaasd, terwijl ze haar map liet vallen in haar haast om Emily's hand te schudden.

Emily schudde snel haar hand. Toen rende ze de zaal uit en liet Daniel achter die ook snel de hand van Laura schudde. Ze stormde de deuren uit en liep de trap af, luisterend naar het verre geluid van Daniel's stem die aan Laura uitlegde dat ze later nog eens contact met haar zouden opnemen.

In de kou vocht Emily tegen haar tranen. Ze was diep geschokt. Niet alleen vanwege hun gebrek aan plannen, of vanwege het algemene zwijgen van Daniel de afgelopen dagen, maar ook vanwege de micro-expressies die hij maakte en wat ze daaruit afleidde. Wilde Daniel eigenlijk wel met haar trouwen of was het aanzoek een impuls geweest waarin hij was meegesleurd? Had de realiteit van het kiezen van een datum in de niet al te verre toekomst hem koude voeten gegeven? Wat als hij de laffe houding aan zou nemen en de bruiloft een paar jaar zou uitstellen, en haar in een staat van verwachting zou laten en de verloving zo lang mogelijk voort liet slepen, precies zoals Jayne haar had gewaarschuwd?

“Emily,” probeerde Daniel terwijl hij en Chantelle zich bij haar voegden.

Ze voelde hoe zijn vingertoppen haar hand aftasten, maar ze trok haar hand weg en wilde op dit moment niet dat hij haar aanraakte.

Daniel probeerde het niet opnieuw. Ze hoorde hem zuchten. Toen stapte ze alle drie zwijgend in de pick-up.

De stemming op de rit naar huis was het tegengestelde van de stemming op de heenweg. Het was bijna alsof de lucht doordrenkt was van angst. De schattige outfit van Chantelle leek plotseling theatraal, alsof ze haar hadden aangekleed om Laura te misleiden en haar het idee te geven dat ze net als elk ander gelukkig en ongecompliceerd gezin waren, terwijl ze in werkelijkheid alles behalve dat waren. Hun verleden, het van haar, Daniel, en zelfs dat van Chantelle, maakte alles ingewikkeld. En erger nog, hun verleden maakte hun wezen, hun persoonlijkheden, hun vermogen om met druk en stress om te gaan, hun vermogen om met elkaar om te gaan, ingewikkeld.