Read the book: «Κριτήριο Λάιμπνιτς», page 9

Έμειναν όλοι σιωπηλοί, για να σκεφτούν τους συλλογισμούς του Ινδού μαθηματικού.

Μετά από μερικά λεπτά, η Νόβακ σηκώθηκε, ξαφνικά, χλωμή στο πρόσωπο.

<Ω, Θεέ μου!> αναφώνησε με πνιχτή φωνή.

Όλοι την κοίταξαν τρομαγμένοι.

<Δεν υπάρχει παράδοξο>, συνέχισε με ζοφερό τόνο. <Αντίθετα, υπάρχει παραβίαση>.

Πήγε στον πίνακα και έσβησε ένα μέρος των εξισώσεων που με τόσο κόπο είχαν βρει, σαν να ήταν μουτζούρες κάποιου κακού φοιτητή. Σχεδίασε το τραμπολίνο του Καμαράντα, με οπτική ¾ κι έναν καλοσχηματισμένη σωλήνα, που περνώντας από κάτω ένωνε δύο σημεία του τάπητα.

<Αυτός είναι ο Σύνδεσμος, όπως τον ονομάσαμε>, έδειξε τον σωλήνα. <Και μόλις δημιουργήθηκε και η Ανταλλαγή ξεκίνησε. Είμαστε στο σημείο μηδέν της διαδικασίας. Ο όγκος του χώρου Α φεύγει κι έρχεται ο Σύνδεσμος, πώς και με ποια μορφή δεν γνωρίζουμε ακόμη, και ξεκινά να ταξιδεύει προς την αντίθετη κατεύθυνση. Ταυτόχρονα, ο όγκος του χώρου Β κάνει το ίδιο πράγμα στη δική του μεριά και ξεκινά να ταξιδεύει προς την αντίθετη έξοδο του Συνδέσμου. Διανύει το μήκος Planck και οι δύο χώροι φτάνουν στον προορισμό τους, βγαίνουν από τον Σύνδεσμο και τοποθετούνται εκεί που ήταν ο άλλος χώρος. Είμαστε στο πρώτο διάστημακαι η διαδικασία έχει τελειώσει.>

Έκανε μία παύση για εντυπωσιασμό.

<Αλλά, μεταξύ του διαστήματος 0 και του διαστήματος 1>, είπε με αυξανόμενη ένταση στη φωνή της, <τι υπάρχει στη θέση των διαστημάτων που ταξιδεύουν μέσα στον Σύνδεσμο;> κατέληξε με μία υστερική φωνή.

Για μία στιγμή, ο χρόνος φάνηκε να σταματά.

<Όχι…> είπε ο Καμαράντα με το βλέμμα θολό.

<Κι όμως, ναι!>, φώναξε εκείνη, ακόμη πιο δυνατά. <Υπάρχει το «Τίποτα»>, ανακοίνωσε με άγριο τρόπο.

Τα μαλλιά στο κεφάλι του Ντρου σηκώθηκαν.

Ο Κομπαγιάσι άνοιξε το στόμα του και το σαγόνι του κρέμασε.

Το πρόσωπο του Σουλτς ήταν ένα σκληρό προσωπείο με την έκφραση της απόλυτης αμηχανίας.

Ο Μαρρόν κοιτούσε σταθερά μπροστά του, σαν να τα είχε χαμένα.

Η Μαόκο, αντίθετα, παρατηρούσε ευχαριστημένη τη Νόβακ και είχε ένα περίεργο χαμόγελο.

<Το «Τίποτα», καταλαβαίνετε;> συνέχισε η Νορβηγίδα. <Κι ίσως εκεί τελειώνει όλη η ενέργεια που προκύπτει από τους υπολογισμούς, η ενέργεια που βγαίνει από το Σύμπαν μας αλλάζοντας την ενεργειακή του ισορροπία. Είναι μία παραβίαση του αξιώματος του Λαβουαζιέ, σύμφωνα με το οποίο τίποτα δεν δημιουργείται και τίποτα δεν καταστρέφεται, αλλά όλα αλλάζουν μορφή. Κι ίσως γι΄αυτό ο Σύνδεσμος μπορεί να διατηρηθεί κατά μέγιστο, μέχρι το μήκος του Planck¹⁸, γιατί αλλιώς το «Τίποτα» θα απορροφούσε όλη την ενέργεια που έχει μέσα του. Αν του δίναμε αρκετό χρόνο, ίσως να απορροφούσε την ενέργεια όλου του Σύμπαντος!>

Στο εργαστήριο έπεσε νεκρική σιγή.

Ήταν σαν η παγωνιά από ένα σκοτάδι πιο βαθύ από ό,τι θα μπορούσε να φανταστεί ο άνθρωπος, να έπεσε πάνω τους και να κρυστάλωσε τα μυαλά και τις συνειδήσεις τους.

Η Νόβακ έμεινε όρθια στον πίνακα, με την κιμωλία στο χέρι.

Πέρασε ένα ολόκληρο λεπτό, όπου κανείς δεν κινήθηκε και μετά ο Κομπαγιάσι πλησίασε στον πίνακα, πήρε μία κιμωλία κι έκανε μερικούς υπολογισμούς σε ένα ελεύθερο τμήμα της επιφάνειας του πίνακα.

<Όχι>, είπε στο τέλος. <Δεν μπορεί να είναι έτσι. Η συνάρτηση της τριάδας μετατόπισης δείχνει ότι η ισχύς αυξάνεται μόνο κατά το τετράγωνο της απόστασης, ανεξάρτητα από τον όγκο του χώρου που ανταλλάσσεται. Υποθέτοντας, λοιπόν, ότι διατηρείται σταθερά αυτός ο όγκος, αυτό θα καθορίσει ακόμη και αυτό που θα απορροφήσει το «Τίποτα» από την ενέργεια που εισάγουμε στο πείραμα, ενόσω οι δύο χώροι ταξιδεύουν προς τον νέο τους προορισμό. Δεν βλέπω γιατί αυξάνοντας την απόσταση ανταλλαγής και διατηρώντας σταθερό τον όγκο, το «Τίποτα» θα μπορούσε να αυξήσει τη δυνατότητα απορρόφησής του>.

Η Νόβακ κοίταξε με μάτια ορθάνοιχτα, σκεπτόμενη μανιωδώς.

Μετά από μερικά ατελείωτα δευτερόλεπτα ρίγησε ολοφάνερα, χλομιάζοντας ακόμη περισσότερο.

<Όχι…όχι…είναι τρέλα, ασύλληπτο>, τραύλισε, <Δεν είναι δυνατόν>.

<Τι πράγμα, καθηγήτρια Νόβακ;> ρώτησε θορυβημένος ο Κομπαγιάσι.

<Αυτό!> κι η Νόβακ έδειξε τον Σύνδεσμο που είχε σχεδιάσει στον πίνακα.

Οι άλλοι κοιτούσαν σαν χαζοί.

<Μα δεν καταλαβαίνετε;> φώναξε. <Αλλοιώνουμε απευθείας το «Τίποτα»! Ο Σύνδεσμος σχηματίζεται από το «Τίποτα»! Γίνεται από το «Τίποτα»! Ο χώρος Α μπαίνει στο «Τίποτα» και ξαναβγαίνει στη θέση του χώρου Β, ο οποίος καταλήγει στη θέση του χώρου Α, περνώντας από το «Τίποτα»!>

Αυτό αποπροσανατόλισε εντελώς τους παρευρισκόμενους. Ήταν σαν να έχαναν τη γη κάτω από τα πόδια τους. Σαν κάθε τους βεβαιότητα, κάθε βάση πάνω στην οποία είχαν χτίσει τις γνώσεις τους να πετάγονταν, έτσι ξαφνικά.

<Μα πώς γίνεται…πώς μπορεί κάτι που υπάρχει…>, τόλμησε να πει ο Ντρου<…κάτι που υπάρχει…να μπει στο «Τίποτα», παύοντας έτσι απλά να υπάρχει και να ξαναβγαίνει από το «Τίποτα», ξεκινώντας πάλι να υπάρχει με τις ίδιες αρχικές ιδιότητες, αλλά σε κάποιο άλλο μέρος;>

Η Νόβακ ακούμπησε ένα χέρι στο μέτωπο και ακούμπησε στον πίνακα. Φαινόταν να ζαλίζεται. Η Μαόκο την πλησίασε και την πήρε από το μπράτσο, πηγαίνοντάς την να καθίσει στην πλησιέστερη καρέκλα. Πήγε να της φέρει ένα ποτήρι νερό, το οποίο η Νορβηγίδα δέχτηκε με ένα βλέμμα ευγνωμοσύνης.

<Αυτό είναι ένα καθαρά φιλοσοφικό ζήτημα>, απάντησε η Νόβακ στον Ντρου, με χαμηλή και ήρεμη φωνή, ενώ έπινε. <Ή καλύτερα, θα ήταν ένα καθαρά φιλοσοφικό ζήτημα αν δεν είχαμε μπροστά μας μία πειραματική εκδήλωση εκμετάλλευσης του «Τίποτα». Το «Τίποτα» δεν υπάρχει και ούτε μπορεί να οριστεί, αλλιώς ο ίδιος ο ορισμός θα το έκανε να παύει να είναι το «Τίποτα». Κι εμείς το εκμεταλλευτήκαμε. Νιώθω πως έτσι είναι. Δεν βλέπω άλλες λύσεις. Αυξάνοντας την απόσταση ανταλλαγής, αυξάνεται και το μήκος του Συνδέσμου που έχει κατασκευαστεί από το «Τίποτα» κι αποτελείται από το «Τίποτα». Εφόσον, προφανώς, το «Τίποτα» απορροφά με τη μέγιστη αποτελεσματικότητα την ενέργεια που του παρουσιάζεται, τότε ο Σύνδεσμος είναι εκείνος που κατασπαράσσει όλη αυτή την ενέργεια. Αυξάνοντας το μήκος του Συνδέσμου, αυξάνεται υπερβολικά και η ενέργεια που είναι απαραίτητη για να τον δημιουργήσει και να τον διατηρήσει για το διάστημα Planck. Ο Σύνδεσμος ακολουθεί την ανταλλαγή, αυτό ναι, αλλά σε μία άφταστη τιμή σε όχι ασήμαντες αποστάσεις>.

Και πάλι σιωπή, αλλά αυτή τη φορά στα πρόσωπα του Ντρου, του Σουλτς, του Καμαράντα, του Μαρρόν και του Κομπαγιάσι διάβαζε κανείς ξεκάθαρα το θαυμασμό για τη διορατικότητα της Νόβακ. Είχαν δει ότι το μυαλό αυτής της γυναίκας έβλεπε εκεί που εκείνοι δεν μπορούσαν να δουν κι έφτανε εκεί που εκείνοι δεν μπορούσαν να φτάσουν.

Την ίδια στιγμή, τα πρόσωπά τους εξέφρασαν, επίσης, την απελπισία για την ήττα που επέβαλλαν αυτές οι ιδέες και για τα ανυπέρβλητα εμπόδια που ύψωναν.

«Είναι τρέλα ...καθαρή τρέλα...> μουρμούρισε ο Σουλτς, κουνώντας το κεφάλι του αρνούμενος.

Πέρασαν έτσι μερικά λεπτά, στη συνέχεια, ήσυχα και άνετα. Η Μαόκο πήγε και κάθισε στη γωνία του πάγκου κοντά στη Νόβακ, η οποία καθόταν. Την κοίταξε από πάνω ως κάτω και της μίλησε σε φιλικό τόνο, εκπλήσσοντας τους παρευρισκόμενους, οι οποίοι πριν δεν είχαν προσέξει καν το ποτήρι με το νερό που της είχε προσφέρει.

<Καθηγήτρια Νόβακ, η ανάλυσή σας δείχνει ότι δεν υπάρχουν βιώσιμες λύσεις στο πρόβλημα, δεδομένου ότι το Σύμπαν μας είναι ένα απομονωμένο σύστημα και το Μηχάνημα, ουσιαστικά, σπαταλά ενέργεια εκτός αυτού του συστήματος, αλλάζοντας το ενεργειακό ισοζύγιο>.

Η Νόβακ συγκατένευσε αργά.

<Αλλά αν, αντί να θεωρούμε το Σύμπαν μας ένα απομονωμένο σύστημα, το θεωρούσαμε ως απλά ένα κλειστό σύστημα¹⁹, τοποθετημένο μέσα σε ένα μεγαλύτερο σύστημα, δεν πιστεύετε ότι θα μπορούσαμε να μελετήσουμε πιο εύκολα τη συμπεριφορά του;>

Η Μαόκο κοίταξε τη Νόβακ με μάτια ορθάνοικτα, έκπληκτη.

Κανείς δεν τολμούσε να μιλήσει, δεδομένης της σπουδαιότητας της υπόθεσης.

Μετά από λίγο, όμως, Σουλτς στάθηκε συνοφρυωμένος και πήγε στον πίνακα, παίρνοντας μαζί του στυλό και χαρτί. Αντέγραψε σε ένα χαρτί όλες τις βασικές εξισώσεις και στη συνέχεια διαγράφοντάς τες όλες από την επιφάνεια του πίνακα.

Άρχισε να γράφει μανιωδώς με την κιμωλία, αρχίζοντας με τις θεμελιώδεις εξισώσεις της θερμοδυναμικής και, στη συνέχεια, την αντικαθιστώντας τους παράγοντες με τμήματα που προέρχονταν από τα αποτελέσματα της θεωρίας τους.

Ο Ντρου κι ο Μαρρόν πήγαν σύντομα κοντά του για να βοηθήσουν, ενώ ο Καμαράντα πίσω τους ήταν προσεκτικός στην επίσημη ορθότητα αυτού του μαθηματικού συλλογισμού. Ο Κομπαγιάσι κοιτούσε απορροφημένος τον πίνακα, στον οποίο διαμορφωνόταν μια νέα, συγκλονιστική αντίληψη του Σύμπαντος.

Κανείς δεν είδε ότι η Μαόκο εξακολουθώντας να κάθεται στον πάγκο λίγα μέτρα πιο πίσω από εκείνους, πέρασε απαλά το μικρό χέρι της μέσα στα ξανθά μαλλιά της Νόβακ, χαϊδεύοντας την.

Κεφάλαιο XIV

Στις δύο το απόγευμα, η καθηγήτρια Μπράις μπήκε στο εργαστήριο μεταφέροντας ένα κουτί από το οποίο κατά καιρούς έβγαιναν ξαφνικοί θόρυβοι.

Αμέσως παρατήρησε ότι κανείς δεν είχε μετακινηθεί από εκεί, κανείς δεν είχε πάει να φάει ακόμη. Κάποιοι στον πίνακα έλυναν ξανά εξισώσεις και διόρθωναν γραφήματα, άλλοι στους ελεύθερους πάγκους έγραφαν με μανία σε φύλλα χαρτιού και έκαναν υπολογισμούς με την αριθμομηχανή. Κάθε τόσο, κάποιος συμβουλευόταν το φυλλάδιο του Μηχανήματος, έπαιρνε από εκεί έναν αριθμό και τον έβαζε στις εξισώσεις τους και στη συνέχεια ανέπτυσσε τα επόμενα βήματα.

Η Μπράις άφησε το κουτί σε ένα ράφι και κάθισε σε μια γωνιά, περιμένοντας. Θα έπρεπε να είναι ένα κρίσιμο στάδιο, το κατάλαβε από τους έντονους ρυθμούς με τους οποίους εργάζονταν οι συνάδελφοί της και από τα αδυνατισμένα πρόσωπά τους, λόγω της υπερβολικής συγκέντρωσης και αφοσίωσης.

Ο Καμαράντα ήταν σε έναν πάγκο, σκυμμένος πάνω σε ένα φύλλο χαρτί. Τελείωσε το τελευταίο βήμα και έγραψε το αποτέλεσμα μετά το ίσον. Έριξε μία γρήγορη ματιά στην ανάπτυξη και συγκατένευσε, ενώ στη συνέχεια σηκώθηκε και πήγε στον Σουλτς με το φύλλο.

<Η εντροπία είναι 415J / Κ>.²⁰

Ο Σουλτς έβαλε την τιμή σε μια συνάρτηση, στον πίνακα.

<Κομπαγιάσι, έχετε την ενέργεια;>

Ο Ιάπωνας ήταν απορροφημένος με τη λύση ενός μάλλον πολύπλοκου ολοκληρώματος. Σήκωσε το χέρι, για να δείξει να περιμένουν μια στιγμή, ενόσω έδινε τιμές στην αριθμομηχανή. Έκανε τους τελευταίους υπολογισμούς και μετέφερε το αποτέλεσμα σε ένα χαρτί. Έλεγξε και πάλι και τα βρήκε όλα σωστά.

<163000J>,²¹ ανακοίνωσε.

Ο Σουλτς έβαλε και αυτή την τιμή, ενώ ο Ντρου τους έφερε τα αποτελέσματα των εργασιών που είχε κάνει με τον Μαρρόν.

<Θεωρείστε το πάχος του επιχρίσματος ίσο με δύο δισεκατομμύρια έτη φωτός. Είναι η καλύτερη προσέγγιση που μπορούμε να σας δώσουμε αυτή τη στιγμή>.

Ο Γερμανός έγραψε τον αριθμό σε μια εξίσωση κοντά στο τυποποιημένο σχέδιο μιας σφαίρας η οποία καλυπτόταν από έναν ομόκεντρο κέλυφος.

Η Νόβακ ήταν στον πίνακα με τον Σουλτς και άρχισε να αναπτύσσει τις εξισώσεις με τα καινούργια δεδομένα.

Από έναν πάγκο η Μαόκο σηκώθηκε ακτινοβολώντας, πήγε στον πίνακα με το φυλλάδιο στο ένα χέρι και τις σημειώσεις της στο άλλο. Με το δάχτυλο επεσήμανε σε έναν πίνακα στο φυλλάδιο.

<Υπάρχει! Είναι η παράμετρος R6!>, δήλωσε θριαμβευτικά. <Διατηρείται έως τα 190 μV>.

Ο Σουλτς έγραφε 190*10^-6 στη θέση του x σε έναν τύπο και έκανε τους υπολογισμούς. Στη συνέχεια περίμενε τη Νόβακ η οποία, μόλις έφτασε στο τέλος των δικών της υπολογισμών και σε κάποια αποτελέσματα. Ο Σουλτς τα χρησιμοποίησε αμέσως μαζί με τα δικά του σε μια νέα εξίσωση.

Εργάστηκε πυρετωδώς, για αρκετά λεπτά, ενώ οι συνάδελφοί του τον παρατηρούσαν.

Έφτασε στο τελικό στάδιο και δίστασε.

Η εξίσωση τώρα περιορίστηκε σε λίγους παράγοντες κι εκείνος φοβόταν πολύ να κάνει το τελικό βήμα και να μάθει το αποτέλεσμα.

Έτριψε τα μάτια του που ήταν κόκκινα και γύρω τους είχαν μαύρους κύκλους, πήρε μια βαθιά ανάσα και έλυσε εκείνο το απόσπασμα.

Έμεινε να κοιτά τον τελευταίο αριθμό που είχε γράψει στα δεξιά του ίσον, σαν να μην το έβλεπε πραγματικά.

Δεν μπορούσε να το πιστέψει.

Αλλά, όντως, ήταν έτσι.

Η Νόβακ συγκατένευσε, ενώ τη μιμήθηκαν κι ο Καμαράντα με τον Ντρου. Η Μαόκο κι ο Κομπαγιάσι χαμογέλασαν ο ένας στον άλλον κοιτάζοντας μία τον πίνακα, μία τους συναδέλφους τους. Ο Μαρρόν έγειρε σε έναν πάγκο εξαντλημένος.

<Το θερμοδυναμικό σύστημα είναι σε ισορροπία>, ανακοίνωσε ο Σουλτς με καθαρό κι επίσημο τόνο. <Θεωρώντας το Σύμπαν ως ένα κλειστό θερμοδυναμικό σύστημα, τοποθετημένο μέσα σε ένα περίβλημα πάχους δύο δισεκατομμυρίων ετών φωτός, και ρυθμίζοντας κατάλληλα την παράμετρο R6, την οποία προσδιόρισε η δεσποινίς Γιαμαζάκι, μπορούμε να μετρήσουμε την τριάδα μετατόπισης, έτσι ώστε να ανταλλάσσουμε όγκους του χώρου από εδώ σε οποιοδήποτε σημείο στο γνωστό Σύμπαν, με την ανάλυση που εισήχθη με το μήκος Planck. Ο όγκος, τώρα, εισέρχεται στην εξίσωση, σε αντίθεση με πριν, αλλά τώρα η μέγιστη ισχύς που απαιτείται για την ανταλλαγή ενός όγκου ενός κυβικού μέτρου, σε μια απόσταση 10 δισεκατομμυρίων ετών φωτός, είναι 5 GW. Μια αξιοσημείωτη ισχύς, φυσικά, και η οποία απαιτεί μια ειδική μονάδα παραγωγής ενέργειας, προφανώς, αλλά που στο σύνολό της είναι εφικτή>.

Η καθηγήτρια Μπράις πλησίασε.

<Μπορώ να μάθω τι συνέβη;>

<Αναδιαρθρώσαμε την αντίληψη του Σύμπαντος> είπε ο Ντρου, με φωνή γεμάτη συγκίνηση. <Η ιδιόμορφη λειτουργία του Μηχανήματος μεταφοράς μας οδήγησε στην εξέλιξη του μοντέλου πάνω στο οποίο βασιζόταν η Επιστήμη, ως τώρα. Από τώρα και στο εξής, το θερμοδυναμικό σύστημα πρέπει να θεωρηθεί ότι αποτελείται από ένα παχύ περίβλημα εντός οποίου υπάρχει το Σύμπαν που ξέρουμε. Το περίβλημα και το Σύμπαν μας θα μπορούν να ανταλλάσσουν ενέργεια και στις δύο κατευθύνσεις, διατηρώντας ένα σταθερό ενεργειακό ισοζύγιο. Ο νόμος της διατήρησης της ενέργειας τηρείται, με ένα παρόμοιο μοντέλο. Σε αυτό το μοντέλο, το περίβλημα είναι ένα απλό μεταφορικό σχήμα που επιτρέπει το χειρισμό των θερμοδυναμικής του όλου συστήματος, και το κάνει να λειτουργήσει. Από την άποψη του χωροχρόνου, ωστόσο, δεν θα πρέπει να θεωρείται ως φυσική οντότητα, εννοώ όπως ένα κέλυφος, δεδομένου ότι σε επίπεδο διάστασης είναι πραγματικά δίπλα στο χωροχρονικό ιστό του γνωστού Σύμπαντος. Αυτό επιτρέπει στο Μηχάνημα να λειτουργεί, επειδή κάθε σημείο του Σύμπαντός μας είναι δίπλα σε ένα σημείο του περιβλήματος. Όταν το Μηχάνημα ενεργοποιείται, ως εκ τούτου, η πλάκα οδηγείται στο σημείο Α του περιβλήματος δίπλα σε αυτό, σαν να άνοιγε μια πόρτα, και δημιουργεί ένα κανάλι μεταφοράς το οποίο έχουμε ονομάσει Σύνδεσμο, το οποίο έχει το άλλο άκρο συνδεδεμένο σε άλλο το σημείο του Σύμπαντος, που ορίζεται από τις παραμέτρους που έχουμε θέσει. Μια κρίσιμη παράμετρος, η R6, σημαίνει ότι ο όγκος των ανταλλαγών μεταξύ των χώρων Α και Β μπορεί να πραγματοποιηθεί με μία βιώσιμη ποσότητα ενέργειας>.

Ο Βιολόγος καταλάβει μόνο σε γενικές γραμμές την ομιλία του Ντρου, αλλά της αρκούσε. Το σημαντικό ήταν ότι λειτουργούσε.

<Πρέπει να δώσουμε ένα όνομα σε αυτό το νέο μοντέλο>, είπε ο Μαρρόν.

<Σωστά!> ενέκρινε ο Καμαράντα, ο γκουρού των μαθηματικών μοντέλων. <Προτείνω να το ονομάσουμε απλά «το Σύστημα». Είναι εύκολο να το θυμόμαστε και γρήγορα να το πεις>.

<Συμφωνώ>, είπε ο Ντρου. <Τι λέτε γι’ αυτό;> ρώτησε τους άλλους.

<Από μεριάς μου, εντάξει>, είπε ο Σουλτς, και οι άλλοι συμμερίστηκαν την άποψή του γνέφοντας ικανοποιημένοι.

<Τέλεια>, δήλωσε ο Ντρου. <Τώρα, όμως, όλοι για φαγητό!> διέταξε εγκάρδια.

Ο Μαρρόν ήταν η τελευταίος που βγήκε. Στο κατώφλι της πόρτας γύρισε να κοιτάξει τον πίνακα, στον οποίο η τελική εξίσωση για τον υπολογισμό της ισχύος φαινόταν ξεκάθαρα. Ήταν απίστευτα απλή, παρά την τρομερή δουλειά που είχε χρειαστεί και στην απλοποιημένη μορφή της παρουσιαζόταν ως εξής²²:

όπου:

P = ισχύς σε Watt

d = απόσταση ανταλλαγής, σε μέτρα

V = όγκος ανταλλαγής, σε κυβικά μέτρα

Η Μπράις είχε ήδη φάει, φυσικά, έτσι παρέμεινε στο εργαστήριο για να διορθώσει κάποιες εργασίες των φοιτητών της, που είχε στην τσάντα της.

Όλοι οι άλλοι πήγαν τρέχοντας προς το εστιατόριο του Πανεπιστημίου, εξαντλημένοι και πεινασμένοι.

Μπαίνοντας και βλέποντας την σχεδόν άδεια αίθουσα, ο Μαρρόν θυμήθηκε ότι, εφόσον δεν πήγε στο μεσημεριανό γεύμα στην ώρα του, δεν θα μπορούσε να συναντήσει τη Σαρλίν. Ίσως να ήταν θυμωμένη, αλλά ήλπιζε ότι εξηγώντας της πως ήταν απασχολημένος με το «ευαίσθητο πείραμά» του, θα της περνούσε.

Το εστιατόριο προσέφερε ακόμα μια αξιοπρεπή ποικιλία και όλοι σερβιρίστηκαν απλόχερα. Μοιράστηκαν σε κάποια τραπέζια για να αποβάλλουν την ένταση της ολοκληρωτικής βύθισης, που είχαν ζήσει όντες ο ένας δίπλα στον άλλον για πολλές ώρες. Έτρωγαν ως επί το πλείστον σιωπηλοί, και οι λίγες φράσεις που αντάλλασσαν αφορούσαν το κλίμα, το κλασικό θέμα συζήτησης που ήταν χαλαρωτικό και δεν κούραζε.

Έφαγαν ήρεμα και, μόνο γύρω στις τέσσερις, επέστρεψαν νωθρά στο εργαστήριο. Εκείνη την ημέρα είχαν φέρει επανάσταση στην Επιστήμη, δεν υπήρχε λόγος να βιαστούν άλλο.

Βρήκαν την Μπράις που κουνούσε το κεφάλι της λυπημένη, ενώ τραβούσε κόκκινες γραμμές στο γραπτό ενός φοιτητή.

Γύρισε προς την ομάδα που μπήκε και κούνησε στον αέρα το γραπτό.

<Σύμφωνα με αυτόν τον φοιτητή, ένα διάλυμα νερού και 15% χλωριούχο νάτριο είναι ένα εκρηκτικό μίγμα, αν αυτό θερμανθεί στους 38 βαθμούς Κελσίου, σε ατμοσφαιρική πίεση. Τα προϊόντα της αντίδρασης που υπολογίζει είναι τόσο λανθασμένα που δεν ξέρω αν έχω εμπιστοσύνη να τον αφήσω να εκτελέσει τα υπόλοιπα πειράματα που απαιτούνται για το μάθημα. Φοβάμαι ότι θα μπορούσε να ανταγωνιστεί με κάποιον που ξέρω, έναν ειδικό στις ξαφνικές εκρήξεις>, είπε κι έκλεισε το μάτι στον Ντρου.

Ο Φυσικός χαμογέλασε συγκαταβατικά και κάθισε ημικλινής σε μια καρέκλα, με τα δάχτυλα σταυρωμένα στο στομάχι του και κοιτάζοντας την Μπράις με μια έκφραση ήρεμης εσωτερικής γαλήνης.

<Καθηγήτρια Μπράις, ο φοιτητής σας θα μπορούσε να είναι μια παρεξηγημένη ιδιοφυΐα, που απλώς πρέπει να βρει το δρόμο του>, είπε με πνευματώδη τόνο.

<Ναι, τον δρόμο ... της γεωργίας!>, αστειεύτηκε η Βιολόγος. <Υπομονή, αυτό σημαίνει ότι θα περάσει άλλον ένα μήνα μελετώντας για αυτό το διαγώνισμα, και καλή τύχη>.

<Λοιπόν, τι μας φέρατε, καθηγήτρια;> ρώτησε Ντρου.

<Παραμήκιο>, είπε, παίρνοντας το κουτί από το ράφι. <Όπως γνωρίζετε, είναι ένα μονοκύτταρο και τρέφεται με βακτήρια. Το δείγμα που έχω εδώ είναι μήκους περίπου 300 μίκρον και παρατηρείται εύκολα με το φορητό μικροσκόπιο που έχω φέρει>.

Έβγαλε ένα διαφανές κουτάκι από το κουτί. Μέσα ήταν ένα δοχείο που περιείχε ένα υδατικό διάλυμα.

<Είναι ένα μοναδικό δείγμα, βυθισμένο σε ένα θρεπτικό διάλυμα. Αν η Ανταλλαγή δεν το βλάψει, συνεχίζει να τρέφεται, όπως συνηθίζει να κάνει>.

Παρέδωσε το κουτί στον Ντρου, ο οποίος κοιτούσε τον Κομπαγιάσι.

Ο Ιάπωνας έδειξε το Μηχάνημα δύο, έτσι ο Ντρου έβαλε το δείγμα στην αντίστοιχη πλάκα.

Απελευθέρωσαν την περιοχή του σημείου Β, και το έβαλαν κάτω από ένα καλυμμένο σκαμνί με μια πετσέτα, για να συλλέξουν το δείγμα, όταν θα έφτανε, αποφεύγοντας να αναπηδήσει, πέφτοντας στο πάτωμα.

Χωρίς να αλλάξει οποιαδήποτε παράμετρο, η Μαόκο ενεργοποίησε την Ανταλλαγή.

Το διαφανές κουτί υλοποιήθηκε εκεί που αναμενόταν. Ο Μαρρόν το ανέκτησε και το έδωσε στην Μπράις, η οποία το έβαλε αμέσως κάτω από το μικροσκόπιο.

Στένεψε τα μάτια της πάνω στους φακούς του μικροσκοπίου, παρέμεινε μερικά δευτερόλεπτα να παρατηρεί και μετά ευχαριστήθηκε.

<Τρέφεται! Είναι μια χαρά!>, είπε κοιτάζοντάς τους ακόμη ενθουσιασμένη. <Είναι φανταστικό, και ... περιμένετε ... αλλά κοιτάξτε λίγο. Τι σύμπτωση!> Περίμενε μερικά δευτερόλεπτα, αφήνοντας τους με κομμένη την ανάσα, και στη συνέχεια, αναφώνησε: <Αναπαράγεται! Εξαιρετικά. Αυτή είναι η σαφέστερη απόδειξη ότι η Ανταλλαγή δεν το επηρέασε στο ελάχιστο. Κοιτάξτε το κι εσείς>, είπε χαμογελώντας στον Ντρου.

Ο Φυσικός κοίταξε στο μικροσκόπιο, ρύθμισε την εστίαση και τελικά είδε δύο μικρά ζωηρά παραμήκια να τσαλαβουτούν μέσα στο θρεπτικό διάλυμα.

Άφησε το μικροσκόπιο στους άλλους, που ανυπομονούσαν να δουν την πρώτη μορφή ζωής που ανταλλάχθηκε με το Μηχάνημα.

Ήταν ένα ιστορικό επίτευγμα.

Όλοι χαμογέλασαν ενθουσιασμένοι και συνεχάρησαν ο ένας τον άλλον.

Εκείνη η ημέρα θα ήταν ένα ορόσημο στην ιστορία της ανθρωπότητας.

<Τι άλλο είναι εκεί μέσα;> ρώτησε ο Ντρου, δείχνοντας στο κουτί.

Η Μπραίς έβγαλε ένα μικρό κουτί που περιείχε ένα σκουλήκι, ένα άλλο κουτί με ένα μικρό βάτραχο και, τέλος, ένα κλουβί μέσα στο οποίο ένα μικρό χάμστερ πεταγόταν εδώ και εκεί πάνω σε μια ψάθα.

<Σκουλήκι!>, ανακοίνωσε η Μπράις παραδίδοντας το κουτί στον Ντρου, ο οποίος το πήρε και κοίταξε για μια στιγμή τη ροζ αννελίδα που στριφογύριζε χαρωπά.

<Καλό ταξίδι!> ευχήθηκε στο σκουλήκι με αισιοδοξία.

Ανταλλαγή.

Τέλεια.

Το σκουλήκι έφτασε στον προορισμό του χαρούμενο, όπως και πριν, προς μεγάλη ανακούφιση των πειραματιστών.

Πλέον, υπήρχε απόλυτη εμπιστοσύνη στο μηχάνημα και στη θεωρία που το όριζε, έτσι αμέσως μετά πήγαν στον βάτραχο.

Αυτός ήταν ήσυχος στο διάτρητο κουτί του, και φτάνοντας ευτυχής στο σημείο Β πήδησε λίγο για να αναπροσαρμοστεί μετά την πτώση στο σκαμνί. Η Μπράις του πρόσφερε μια μύγα περνώντας την από μια τρύπα στο περίβλημα, και ο βάτραχος με μια κίνηση της γλώσσας αμέσως την άρπαξε και την καταβρόχθισε.

<Έχει όρεξη το ζωάκι, ε;> παρατήρησε με πνευματώδες ύφος ο Ντρου.

<Τώρα είμαστε στα θηλαστικά>, δήλωσε επίσημα η Μπράις, κρατώντας στον αέρα το κλουβί με το χάμστερ. <Πάμε;> ρώτησε με καθαρή τυπικότητα τον Ντρου.

Εκείνος της έδειξε απευθείας την πλακέτα Α και η Μπράις με πομπώδες στυλ, έσκυψε πάνω από το κλουβί.

Η Μαόκο πάτησε το κουμπί ενεργοποίησης.

Το κλουβί παρέμεινε εκεί, ενώ το χάμστερ, ελεύθερο, εμφανίστηκε στο σημείο Β και έπεσε πάνω στην πετσέτα, πήδηξε κάτω από το σκαμπό και έσπευσε γρήγορα στην απέναντι γωνία του εργαστηρίου.

<ΟΥΥΥΥΧ!> Μια διαπεραστική κραυγή ακούστηκε στον αέρα, ενώ ένα κορίτσι πήδηξε πίσω από μια ντουλάπα και έσπευσε στην πλησιέστερη καρέκλα, ανεβαίνοντας πάνω της. Έβαλε τα δάχτυλά της στο στόμα και συνέχισε να ουρλιάζει. <AAAAAAAAAA!>

Όλοι οι παρευρισκόμενοι γύρισαν έκπληκτοι προς το μέρος της.

Μετά από μια στιγμή ο Ντρου αντέδρασε.

<Και αυτή, ποια είναι;> ρώτησε μένοντας με το στόμα ανοικτό.

Το χάμστερ κρύφτηκε κάτω από μια ντουλάπα και το έχασαν από τα μάτια μας. Τότε σταμάτησε να ουρλιάζει κι η κοπέλα.

<Σαρλίν!> φώναξε ο Μαρρόν έκπληκτος.

<Ποια;> είπε ο Ντρου.

<Ε ... είναι Σαρλίν. Ε ... η αρραβωνιαστικιά μου>, είπε ο Μαρρόν κατακόκκινος από την ντροπή.

<Τι;> είπε ο Ντρου στενεύοντας τα μάτια του απειλητικά. <Αρραβωνιαστικιά σου;> παρατήρησε με έμφαση.

<E…ναι. Η κοπέλα μου>, είπε και πλησίασε τη Σαρλίν, βοηθώντας την να σηκωθεί από την καρέκλα.

Η κοπέλα κοίταξε δύσπιστα προς το κρησφύγετο του χάμστερ και περπάτησε γρήγορα προς την πόρτα.

<Πού πηγαίνετε, δεσποινίς;> φώναξε ο Ντρου με βροντερή φωνή.

<Θέλω φύγω από εδώ, αμέσως!> απάντησε εκείνη, προκλητικά.

<Όχι τώρα!> Ο Ντρου την σταμάτησε μπαίνοντας μπροστά στην πόρτα.

Ο Μαρρόν ήταν εκτός εαυτού. Έβαλε το χέρι στο μέτωπό του και συνέχισε να κουνά το κεφάλι του. Ίδρωνε αδιάκοπα και δεν ήξερε αν έπρεπε να πάρει το μέρος της Σαρλίν ή του Ντρου. Επικρατούσε ένα χάος και θεωρούσε ότι η ευθύνη ήταν δική του.

<Καθηγητά Ντρου, σας παρακαλώ. Αφήστε με να της μιλήσω>.

Ο Ντρου τον αγνόησε.

<Τι κάνετε εδώ;> ρώτησε με σκληρότητα τη Σαρλίν.

<Εγώ ...> άρχισε να λέει η κοπέλα, αλλά αμέσως αποκαρδιώθηκε και κοκκίνισε. Ήξερε ότι δεν είχε συμπεριφερθεί σωστά.

<Ήθελα, απλώς, να δω τι έκανε ο φίλος μου>, συνέχισε με ειλικρίνεια, αλλά και μια δόση πικρίας. <Αρκετές μέρες, τώρα, τον βλέπω να έχει το μυαλό του αλλού, να είναι ενθουσιασμένος, αλλά και σκεπτικός, και συνειδητοποίησα ότι κάτι μου έκρυβε, ακόμα και ότι μου έλεγε ψέματα!> ολοκλήρωσε κοιτάζοντάς τον κατάματα.

Ο Μαρρόν σήκωσε τα μάτια του ψηλά και κρέμασε τα χέρια του, ηττημένος.

<Τι θα μπορούσα να σου πω;> Προσπάθησε να εξηγήσει. <Κάνουμε πειράματα και ...>

<Τι είδατε, δεσποινίς;> τους διέκοψε απότομα ο Ντρου, απευθυνόμενος στη Σαρλίν.

<Εγώ ...>, ξεκίνησε διστακτικά, <Εγώ ... είδα. Είδα αυτό που υπήρχε για να δω>.

Όλοι στο εργαστήριο είχαν κάνει έναν κύκλο γύρω της και την κοίταζαν με εχθρότητα, εκτός από τον Μαρρόν που ήταν στην άκρη, λυπημένος.

<Καλά>, επιβεβαίωσε ο Ντρου. <Ό,τι έγινε έγινε. Από αυτή τη στιγμή είστε μέρος αυτής της ερευνητικής ομάδας. Είστε φοιτήτρια, υποθέτω. Φοιτήτρια ...;>

<Ψυχολογίας>, απάντησε επιφυλακτικά η Σαρλίν.

<Λοιπόν, δεσποινίς Σαρλίν, φοιτήτρια ψυχολογίας>. Ο Ντρου παρατήρησε την πόρτα πίσω του, για να βεβαιωθεί ότι ήταν καλά κλεισμένη. <Σήμερα εδώ, βοηθήσατε στη δοκιμή ενός συστήματος μεταφοράς του υλικού από το ένα μέρος στο άλλο, με τρόπο άμεσο και απόλυτα επαναστατικό. Δεδομένης της καθαρά ανθρωπιστικής κατάρτισής σας, θεωρώ ότι δεν σας ενδιαφέρουν οι επιστημονικές επιπτώσεις του φαινομένου, αλλά θα αφήσω στον Μαρρόν την ευχαρίστηση να σας τις εξηγήσει, εάν το κρίνει σκόπιμο. Το φαινόμενο ανακαλύφθηκε τυχαία από τον φίλο σας, χρησιμοποιώντας εντελώς ακούσια ένα μηχάνημα που κατασκεύασα εγώ. Οι άνθρωποι που βλέπετε εδώ>, είπε δείχνοντας τους παρευρισκόμενους, <έχουν προσληφθεί από μένα για να μάθουν τον μηχανισμό λειτουργίας του Μηχανήματος και τη θεωρία στην οποία βασίζεται. Και αυτό έγινε. Σήμερα πειραματιστήκαμε με μορφές ζωής της χλωρίδας και της πανίδας>, στο άκουσμα της λέξης «πανίδα», η Σαρλίν κοίταξε νευρικά στην ντουλάπα που κρύφτηκε το χάμστερ, <και βρήκαμε αδιάσειστες επιβεβαιώσεις της θεωρίας. Είστε μπροστά στις μεγαλύτερες αυθεντίες που κυκλοφορούν. Να σας συστήσω τον καθηγητή Σουλτς, Φυσικό στο Πανεπιστήμιο της Χαϊδελβέργης>.

Η Σαρλίν έδωσε το χέρι της στον καθηγητή, ο οποίος αποκρίθηκε με μία σφιχτή, δυνατή και ειλικρινή χειραψία.

<Ο Καθηγητής Καμαράντα, Μαθηματικός από τη Ραϊπούρ. Ο καθηγητής Κομπαγιάσι, Φυσικός υψηλής ενέργειας από την Οσάκα>. Μετά από κάθε χειραψία, η Σαρλίν αισθανόταν ότι αυτό το συναίσθημα μεγάλωνε μέσα της, σαν υπερχειλισμένο ποτάμι. Της φαινόταν ότι ήταν μπροστά σε θεούς. <Η καθηγήτρια Νόβακ, Φυσικός από το Πανεπιστήμιο του Όσλο. Η δεσποινίς Γιαμαζάκι, τελειόφοιτη του καθηγητή Κομπαγιάσι>.

Η Μαόκο κοίταξε τη Σαρλίν με κριτικό βλέμμα, μετά ανταπέδωσε τη χειραψία με θέρμη.

<Η καθηγήτρια Μπράις, Βιολόγος του Πανεπιστημίου μας>, συνέχισε ο Ντρου <και εγώ, ο καθηγητής Λέστερ Ντρου, Φυσικός και επόπτης καθηγητής του αρραβωνιαστικού σας>.

<Είναι τιμή μου που σας γνωρίζω>, είπε ενθουσιασμένος η Σαρλίν. <Σας παρακαλώ να με συγχωρήσετε που μπήκα κρυφά στο εργαστήριό σας και που δημιούργησα όλα αυτά τα προβλήματα. Αλλά σας παρακαλώ να καταλάβετε, δεν ήξερα τι έκανε ο Τζόσουα ... έκανα γκάφα. Και πάλι με συγχωρείτε>.

<Ό,τι έγινε, έγινε>, κατέληξε ο Ντρου. <Τώρα, όμως, πρέπει να συνειδητοποιήσετε ότι όλα όσα έχετε δει και όλα όσα θα δείτε, από τώρα και στο εξής, θα είναι απολύτως μυστικά. Απολύτως μυστικά, καταλαβαίνετε; Ο ίδιος ο Πρύτανης ΜακΚίντοκ βρίσκεται στην κορυφή του έργου και διέταξε τη μέγιστη δυνατή μυστικότητα. Δεν πρέπει ποτέ, επαναλαμβάνω ποτέ, να μιλήσετε γι 'αυτό με κανέναν. Είναι σαφές;>

<Ναι. Είναι σαφές. Το κατάλαβα>, είπε η Σαρλίν, κάπως συντετριμμένη ακόμη, αλλά και περήφανη που μπήκε σε αυτή την ομάδα.

<Κι έπειτα>, είπε ο Ντρου με ένα κλείσιμο του ματιού, <μία ψυχολόγος μπορεί πάντα να μας κάνει να νιώσουμε άνετα!>

Η Σαρλίν χαμογέλασε, και την ίδια στιγμή η Μπράις την πήρε από τον αγκώνα και την έφερε πίσω, προς το κρυψώνα του χάμστερ.

<Λοιπόν, δεσποινίς επίδοξη ψυχολόγε Σαρλίν, αρραβωνιαστικιά του φοιτητή Μαρρόν, ως τελετή μύησης σε αυτή τη μυστική αδελφότητα του Πανεπιστημίου του Μάντσεστερ, πρέπει να με βοηθήσετε να βρω το διαφυγόν ινδικό χοιρίδιο>, είπε και της έδωσε ένα κομμάτι χαρτόνι.

Η Σαρλίν χλόμιασε.

<Ω, όχι! Όχι, δεν μπορώ!>

<Πώς είπατε, παρακαλώ;> είπε κοιτώντας την στα μάτια της απειλητικά.

<Ω, καλά>, η Σαρλίν συνειδητοποίησε ότι αυτό ήταν το τίμημα για την αναίδεια της, <στην πραγματικότητα, είναι μόνο ... μόνο ένα ποντίκι>, είπε και ανατρίχιασε.

<Πρόκειται για χάμστερ, όχι για αρουραίο!> τη διόρθωσε με οξύ τόνο η Μπράις, <και πολλές οικογένειες το έχουν ως κατοικίδιο ζώο, γι 'αυτό δεν πρέπει να έχετε κανέναν φόβο. Διπλώστε το χαρτόνι σε ορθή γωνία, έτσι ναι, και ακουμπήστε το σε αυτές τις δύο ελεύθερες πλευρές του ντουλαπιού>, είπε και της έδειξε πού να το τοποθετήσει. Μετά, κατέβηκε στο έδαφος και έβαλε το χέρι της προς την τελευταία ελεύθερη πλευρά του ντουλαπιού προς τον τοίχο, αφήνοντας μόνο ένα μικρό άνοιγμα. Γλίστρησε το ελεύθερο χέρι της και ψηλάφισε τον περιφραγμένο χώρο. Μετά από μία σύντομη καταδίωξη: <Αχ, το έπιασα!> Σιγά-σιγά τράβηξε το χέρι της και σηκώθηκε, παρουσιάζοντας το πρώτο θηλαστικό στον κόσμο που μεταφέρθηκε με το Μηχάνημα.

Το χάμστερ ήταν μια χαρά, κρίνοντας από το πείσμα της συμπεριφοράς του.

Η Σαρλίν έκανε ένα βήμα προς τα πίσω εντυπωσιασμένη από το ζώο, παρόλα αυτά.

Η Μπράις έβαλε το ινδικό χοιρίδιο στο κουτί με τα δείγματα, το οποίο είχε ήδη εξοπλιστεί με οπές για την αναπνοή των μεταφερόμενων δειγμάτων.

<Και τώρα, θέλετε να μου εξηγήσετε τι συνέβη στην τελευταία Ανταλλαγή;> ρώτησε απευθυνόμενη στους συναδέλφους γύρω της.

<Είναι εύκολο, καθηγήτρια>, είπε ο Κομπαγιάσι. <Μέσα στον ενθουσιασμό των πειραμάτων που διεξάγονται με επιτυχία, δεν είχαμε συνειδητοποιήσει ότι το κλουβί ήταν μεγαλύτερο από τον όγκο του χώρου που το Μηχάνημα ήταν έτοιμο να μεταφέρει. Το κλουβί είναι ένας κύβος με πλευρά , περίπου, οκτώ εκατοστών, ενώ εμείς είχαμε κάνει μετρήσεις για μόλις τέσσερα εκατοστά. Το αποτέλεσμα είναι ότι μεταφέρθηκε μόνο το ινδικό χοιρίδιο στο εσωτερικό του βαθμονομημένου όγκου, μαζί με ένα κομμάτι από το πάτωμα του κλουβιού. Το υπόλοιπο του περιβλήματος παρέμεινε στην πλακέτα Α>.

<Εννοείτε ...> υπονόησε με ένταση η Μπράις<... ότι αν το χάμστερ δεν ήταν πλήρως εντός του όγκου που ενδείκνυται για τη μεταφορά, θα είχαμε μεταφέρει μόνο το μισό ζώο; Ένα κομμάτι θα είχε παραμείνει στο κλουβί;>