Krwawa Kaśka

Nazwali ją Krwawa Kaśka, choć wygląda sympatycznie

i niewinnie. Ale ludziska to już takie jakieś złośliwe

są od urodzenia. Zawsze się do czegoś muszą

doczepić. Bo cóż ona była winna, że ręka z brzytwą

jej nagle i niespodziewanie zadrżała i, zamiast ogolić

meszek za uchem, ciachnęła pół małżowiny naszego

zasłużonego i zacnego proboszcza, który wyleciał

od niej jak oparzona świnia przed tradycyjnym, domowym

ubojem, wrzeszcząc na pół wsi:

— Ludzie! Ratunku! Ta czarownica chce mnie zamordować!

Ratunkuuuu!

I tak to jedno nieopatrzne drgnięcie ręki wsiowej

fryzjerki sprawiło, że już całe jej życie było splamione

nie tylko niewinną (optymistycznie załóżmy) krwią

proboszcza, który poczuł się przez chwilę jak sam

Vincent van Gogh, choć przecież ani jednego słonecznika

w życiu nie namalował i z żadną prostytutką

nie miał (prawdopodobnie) do czynienia… A był

to jej pierwszy klient, co to miał się stać żywą reklamą

i wizytówką pierwszego we wsi zakładziku fryzjerskiego,

a stał się jego pierwszą ofiarą… Wprawdzie

ucho zostało zgrabnie przyszyte, a cierpienie — jako

sam głosił z ambony ów mąż (załóżmy znów optymistycznie)

świątobliwy — uszlachetnia, ale nie tak

nagle i niespodziewane, jak ta miłość i sraczka, które

przychodzą znienacka, jak głosi stare przysłowie.

A przysłowia są ponoć mądrością narodów, więc nie

mogą być kwestionowane!