Read the book: «Η Επιστροφή», page 6

Νασιρίγια – Μετά το δείπνο

Το σύστημα εγγραφής έκανε ένα διπλό μπιπ και ενεργοποιήθηκε πάλι. Η φωνή της καθηγήτριας άρχισε πάλι να ακούγεται από το μικρό ηχείο μέσα στο αυτοκίνητο. «Νομίζω ότι είναι ώρα να πηγαίνουμε, Τζακ. Το πρωί πρέπει να σηκωθώ νωρίς για να συνεχίσω τις ανασκαφές.»

«Εντάξει», απάντησε ο συνταγματάρχης. «Πηγαίνω να ευχαριστήσω τον σεφ και μετά φεύγουμε.»

«Γαμώτο» φώναξε ο λιγνός. «Εξαιτίας σου χάσαμε το καλύτερο κομμάτι.»

«Έλα, λες και το έκανα επίτιδες» δικαιολογήθηκε ο χοντρός. «Μπορούμε να πούμε πως κόλλησε το μηχάνημα και δεν μπορέσαμε να καταγράψουμε ένα μέρος της συνομιλίας.»

«Έτσι μου ‘ρχεται να σου κόψω τον κώλο» είπε ο άλλος.

«Θα επανορθώσω. Έχω ήδη στο μυαλό μου ένα σχέδιο για να βάλουμε το χέρι τον υπολογιστή της καθηγήτριας.» Σκούπισε την μύτη του με τα δυο του δάχτυλα και μετά είπε «Θα μπούμε απόψε στο δωμάτιο της και θα αντιγράψουμε όλα τα αρχεία χωρίς να μας πάρει είδηση.»

«Και για να μην την ξυπνήσουμε τι θα κάνουμε, θα της τραγουδήσουμε ένα νανούρισμα;»

«Μην ανησυχείς φίλε μου. Έχω άσσο στο μανίκι μου» και του έκλεισε το μάτι.

Εν τω μεταξύ στο ρεστοράν, ο Τζακ και η Ελίζα ετοιμάζονταν να φύγουν. Ο Τζακ πήρε τον ασύρματο και είπε κοφτά

«Βγαίνουμε.»

«Εδώ έξω όλα είναι ήσυχα, Συνταγματάρχα» βγήκε μια φωνή από το ηχείο.

Επιφυλακτικά, ο συνταγματάρχης, έσπρωξε την πόρτα του μαγαζιού και κοίταξε με προσοχή έξω. Εκεί, όρθιος κοντά στο αυτοκίνητο, βρισκόταν ακόμη ο φαντάρος που είχε συνοδέψει την Ελίζα.

«Μπορείς να πηγαίνεις» διέταξε ο συνταγματάρχης. «Θα συνοδεύσω εγώ την κυρία.»

Εκείνος υπάκουσε στις εντολές, χαιρέτησε στρατιωτικά και, λέγοντας κάτι στον ασύρματό του, εξαφανίστηκε μέσα στη νύχτα.

«Ήταν υπέροχη βραδιά, Τζακ» είπε η Ελίζα βγαίνοντας. Ανέπνευσε βαθιά τον καθαρό αέρα της νύχτας και πρόσθεσε «Πάει καιρός από την τελευταία φορά που πέρασα τόσο όμορφα. Ευχαριστώ πραγματικά», και του χάρισε άλλο ένα από εκείνα τα καταπληκτικά της χαμόγελα.

«Έλα, δεν είναι ακόμα απόλυτα ασφαλές να στέκεσαι στο δρόμο σε αυτή την περιοχή» και λέγοντας αυτό της άνοιξε την πόρτα, βοηθώντας την να μπεί στο αυτοκίνητο.

Το ογκώδες σκούρο όχημα που οδηγούσε ο συνταγματάρχης ξεκίνησε γρήγορα, αφήνοντας πίσω του ένα σύννεφο σκόνης.

«Και εγώ πέρασα πολύ καλά. Δεν είχα ποτέ σκεφτεί ότι μια βραδιά με μια “πουριτανή καθηγήτρια” θα μπορούσε να είναι τόσο ευχάριστη.

«Πουριτανή; Ώστε αυτό με θεωρείς;» και γύρισε από την άλλη μεριά, κάνοντας ότι προσβλήθηκε.

«Πουριτανή ναι, αλλά και πολύ συμπαθητική, έξυπνη και πάρα πολύ σέξι. Καθώς εκείνη κοιτούσε έξω, επωφελήθηκε από την στιγμή και της χάιδεψε απαλά το λαιμό μέσα από τα μαλλιά.

Η επαφή της προκάλεσε μια ευχάριστη ανατριχίλα στην σπονδυλική της στήλης. Δεν μπορούσε να ενδώσει τόσο εύκολα. Η διέγερσή της όμως γίνοταν όλο και μεγαλύτερη. Αποφάσισε να μην πει τίποτα και αφέθηκε να απολαύσει αυτή την ευχάριστη μικρή χειρονομία. O Tζακ ενθαρρυμένος από την έλλειψη αντίδρασης, συνέχισε να της χαϊδεύει τα μακριά της μαλλιά. Ύστερα, άρχισε να κατεβάζει το χέρι του επάνω στην πλάτη της, στο μπράτσο της, μετά όλο και πιο κάτω ώσπου έφτασε στα ακροδάχτυλά της. Εκείνη, στραμμένη ακόμα στο παράθυρο, πήρε το χέρι του και το έσφιξε με σιγουριά. Ήταν μεγάλο και δυνατό. Αυτή η επαφή της έδινε τόση ασφάλεια.

Σε μικρή απόσταση, ένα άλλο σκούρο αυτοκίνητο τους ακολουθούσε, προσπαθώντας να πιάσει έναν ακόμα ενδιαφέροντα διάλογο.

«Αυτά τα δέκα δολάρια έρχονται ολοταχώς προς την τσέπη μου, παλιόφιλε» είπε ο χοντρός. «Τώρα την πάει στο ξενοδοχείο, εκείνη θα τον καλέσει επάνω να πιούνε κάτι και έκλεισε η δουλειά.»

«Να εύχεσαι να μη γίνει έτσι, αλλιώς να δω πως θα αντιγράψουμε τα αρχεία από τον υπολογιστή.»

«Να πάρει, δεν το είχα σκεφτεί.»

«Εσύ δεν σκέφτεσαι τίποτα άλλο πέρα από το να γεμίσεις το στομάχι σου.»

«Έλα, μην απομακρύνεσαι πολύ» είπε ο κοιλαράς, αγνοώντας την πρόκληση. «Δε θέλω να χάσουμε πάλι το σήμα.»

Έμειναν για λίγο χέρι με χέρι, χωρίς να πούνε τίποτα. Και οι δύο με το βλέμμα στο δρόμο. Πλησίαζαν στο ξενοδοχείο και ο Τζακ αισθανόταν όλο και πιο ανήσυχος. Δεν ήταν βέβαια η πρώτη φορά που έβγαινε με κοπέλα, αλλά αυτό το βράδυ αισθάνθηκε να ζωντανεύει ξανά μέσα του η συστολή που τον βασάνιζε όταν ήταν νεαρός και πίστευε πως πια την είχε ξεπεράσει. Αυτή η παρατεταμένη επαφή τον είχε σχεδόν παραλύσει. Ίσως θα έπρεπε να πει κάτι για να σπάσει την αμήχανη σιωπή αλλά, φοβούμενος ότι κάποια λέξη θα μπορούσε να καταστρέψει αυτή την ωραία στιγμή, προτίμησε να περιμένει.

Ευχαρίστησε νοερά το αυτόματο αυτοκίνητο που δεν τον ανάγκαζε να αφήσει το χέρι της για να αλλάξει ταχύτητα και συνέχισε να οδηγεί μέσα στη νύχτα.

Στο μυαλό της Ελίζα, αντίθετα, ερχόταν ένας ένας όλοι οι δήθεν “άνδρες της ζωής της”. Διάφορες ιστορίες, τόσα όνειρα, σχέδια, χαρές και ευτυχία, αλλά στο τέλος, πάντα η ίδια απογοήτευση, πίκρα και πόνος. Ήταν σαν το πεπρωμένο να τα είχε όλα αποφασίσει για αυτήν. Της είχε χαράξει, βέβαια, μια ζωή γεμάτη ικανοποιήσεις και αναγνώριση σε επαγγελματικό επίπεδο, στην οποία, όμως, δεν είχε κάποιον στο πλευρό της να τη συνοδεύσει. Τώρα βρισκόταν σε μια ξένη χώρα, ταξίδευε μέσα στην νύχτα χέρι χέρι με έναν άνδρα που μέχρι και την προηγούμενη μέρα τον έβλεπε σαν εμπόδιο στα σχέδιά της και όμως εκείνη τη στιγμή αισθανόταν τόση στοργή και τρυφερότητα. Αναρωτήθηκε αρκετές φορές τι έπρεπε να κάνει.

«Όλα εντάξει;» ρώτησε ο Τζακ ανήσυχος, βλέποντας τα μάτια της να γυαλίζουν όλο και περισσότερο.

«Ναι, ευχαριστώ Τζακ. Είναι μόνο μια μικρή θλίψη. Θα περάσει αμέσως.»

«Μήπως φταίω εγώ;» βιάστηκε να ρωτήσει ο αξιωματικός. «Εκανα ή είπα τίποτα λάθος;»

«Όχι, αντίθετα» απάντησε αυτή και με μια γλυκιά φωνούλα, πρόσθεσε «Μείνε κοντά μου, σε παρακαλώ.»

«Εδώ είμαι. Δεν πρέπει να σε στενοχωρεί τίποτα. Δεν θα επιτρέψω ποτέ να πάθεις κάτι κακό, εντάξει;»

«Ευχαριστώ, χίλια ευχαριστώ», είπε η Ελίζα ενώ προσπαθούσε να σκουπίσει τα δάκρυα που κυλούσαν αργά στα μάγουλά της. «Είσαι ένας θησαυρός.» Ο Τζακ σιώπησε και της έσφιξε ακόμα πιο δυνατά το χέρι.

Η επιγραφή του ξενοδοχείου φάνηκε στο βάθος του δρόμου. Σε όλη τη διαδρομή δεν είπαν τίποτα. Ο συνταγματάρχης μείωσε ταχύτητα και σταμάτησε το αυτοκίνητο μπροστά στην είσοδο. Κοιτάχτηκαν έντονα. Για μερικές ατελείωτες στιγμές κανείς δεν τόλμησε να πει κάτι. Ο Τζακ το ήξερε πως αυτός έπρεπε να κάνει το πρώτο βήμα, αλλά η Ελίζα τον πρόλαβε. «Τώρα θα πρέπει να μου πεις ότι ήταν μια πανέμορφη βραδιά, πως ήμουν υπέροχη και εγώ θα πρέπει να σε καλέσω επάνω για να πιούμε κάτι.»

«Όντως, η περίσταση θα το επέβαλλε», σχολίασε ο Τζακ λίγο δυσαρεστημένος από τα λόγια της. «Θα γινόταν έτσι, αν ήσουν σαν όλες τις άλλες, αλλά δεν το πιστεύω». Πήρε μια ανάσα και συνέχισε «Πιστεύω ότι είσαι αληθινά ξεχωριστή και αυτή η βραδιά μου έδωσε την ευκαιρία να σε γνωρίσω καλύτερα και να ανακαλύψω τόσα πράγματα που ποτέ δεν πίστευα ότι θα βρω σε “μια αρχαιολόγο ”.

«Το παίρνω σαν κομπλιμέντο», είπε αυτή, προσπαθώντας να ελαφρύνει λίγο το κλίμα.

«Μέσα σε αυτήν την πανοπλία της δυνατής και δυναμικής γυναίκα, κρύβεται ένα τρυφερό και φοβισμένο κουτάβι. Είσαι μια γλυκύτατη κοπέλα με μοναδική ευαισθησία.» Ίσως αργότερα να μετάνιωνε για τα λόγια που θα έλεγε, μα πήρε θάρρος και συνέχισε «Ειλικρινά δεν θα με ενδιέφερε να περάσω μαζί σου μια νύχτα μόνο για σεξ που θα μπει αργότερα στο αρχείο, όπως τόσες παντελώς αχρείαστες, που την επόμενη μέρα δεν σου αφήνουν παρά ένα τεράστιο κενό. Από εσένα θα ήθελα κάτι περισσότερο. Πάντα μου άρεσες πολύ, το ομολογώ.» Δεν μπορούσε πια να σταματήσει. Της έπιασε και τα δύο χέρια, τα έσφιξε μέσα στα δικά του και συνέχισε «Από τότε που σε γνώρισα πρώτη φορά στο γραφείο μου, κατάλαβα ότι είχες κάτι το ιδιαίτερο. Αρχικά με τράβηξε προφανώς η ομορφιά σου, μα αργότερα η φωνή σου, ο τρόπος που μιλάς, οι χειρονομίες σου, ο τρόπος που περπατάς, το χαμόγελό σου...» έκανε μια σύντομη παύση, μετά πρόσθεσε «Η γοητεία σου με σκλάβωσε. Μου έχεις κλέψει την καρδιά. Δεν νομίζω πως τώρα πια θα μπορούσα να σκεφτώ μια ζωή χωρίς εσένα και σίγουρα το κλείσιμο αυτής της βραδιάς δε θα με κάνει να αλλάξω γνώμη.»

Η Ελίζα, που σίγουρα δεν περίμενε μια τέτοια εξομολόγηση, έμεινε για μια στιγμή σιωπηλή, ύστερα, δίχως να σταματήσει να τον κοιτάζει στα μάτια, τον πλησίασε αργά. Δίστασε για μια στιγμή, μετά τόν φίλησε.

Ηταν ένα φιλί με διάρκεια και ένταση. Συναισθήματα, παλιά και νέα, άνθισαν στο μυαλό και των δύο. Ξαφνικά, η Ελίζα τραβήχτηκε και, κρατώντας μερικά εκατοστά απόσταση, είπε «Ευχαριστώ Τζακ, για όλα όσα είπες. Ούτε και εγώ θα ήθελα να τελειώσει η βραδιά μας με μια θλιβερή νύχτα σεξ. Αυτή η βραδιά μου έδωσε την ευκαιρία να σε ανακαλύψω παραπάνω και να σε εκτιμήσω γι’ αυτό που είσαι. Και εγώ ποτέ δεν είχα σκεφτεί πως μέσα σε έναν “δύστροπο” αξιωματικό θα έβρισκα έναν άνθρωπο ευαίσθητο και τρυφερό. Πρέπει να σου ομολογήσω ότι η καρδιά μου δεν είχε χτυπήσει τόσο δυνατά εδώ και καιρό. Δεν είμαι πια κοριτσάκι, το ξέρω, αλλά δεν θέλω να τα καταστρέψω όλα, ζητώντας σου να ανέβεις στο δωμάτιό μου απόψε.» Σταμάτησε για λίγο και μετά πρόσθεσε «Θέλω τόσο πολύ να ξαναβρεθούμε.»

Τον φίλησε ξανά, κατέβηκε από το αυτοκίνητο και μπήκε τρέχοντας στο ξενοδοχείο. Φοβόταν, ότι αν γύριζε να τον κοιτάξει δεν θα είχε τη δύναμη να κάνει πράξη τα λόγια που του είχε πει πριν από λίγο.

Ο Τζακ την ακολούθησε με το βλέμμα, μέχρι που πια δεν φαινόταν πέρα από την περιστρεφόμενη πόρτα του ξενοδοχείου. Έμεινε ακίνητος να κοιτάζει την πόρτα μέχρι που σταμάτησε πια να γυρίζει. Τότε, έριξε ένα τελευταίο βλέμμα στη φωτεινή επιγραφή του ξενοδοχείου που τρεμόπαιζε, πάτησε απότομα το γκάζι και με το στριγγό ήχο των ελαστικών πάνω στην άσφαλτο, χάθηκε μέσα στη νύχτα.

Οι δύο μυστήριοι τύποι που ακολουθούσαν το ζευγάρι, πάρκαραν το αυτοκίνητο στο προαύλιο του ξενοδοχείου, προσέχοντας πολύ να μην τους δούν. Από εκεί μπορούσαν να διακρίνουν το παράθυρο του δωματίου της Ελίζα, από το οποίο, σε λιγότερο από ένα λεπτό, φάνηκε να ανάβει ένα φως.