Het was een mobiele telefoon – een eenvoudiger model dan welke zij eerder gekregen had. Ze besefte dat dit zo’n prepaid type moest zijn, die je niet aan een eigenaar kon koppelen.

Een burnertelefoon, dacht ze. Dat moet lekker handig geweest zijn voor een drugsoperatie.

Plotseling hoorde ze een stem brullen vanuit de deuropening…

“Sweeney! Waar ben je verdomme mee bezig?”

Riley draaide zich om en zag Agent Crivaro, zijn gezicht rood van woede. Agent McCune was vlak achter hem binnengekomen.

Ze hield de telefoon uit en zei, “Ik heb iets gevonden, Agent Crivaro.”

“Dat zie ik,” zei Crivaro. “En je zit er met je tengels aan. Geef hier dat ding.”

Riley reikte Crivaro de telefoon. Hij pakte het voorzichtig met duim en wijsvinger aan en liet het vallen in een bewijszakje. Ze zag toen dat zowel hij als Agent McCune handschoenen droegen.

Haar gezicht brandde van gene en vernedering.

Ik heb er een zooitje van gemaakt.

McCune knielde neer en keek in de ruimte onder de vloer.

Hij zei, “He, Agent Crivaro! Kom eens kijken!”

Crivaro knielde neer naast McCune, die zei, “Dat zijn de contanten die we door het hele huis hebben lopen zoeken.”

“Dat zijn het,” zei Crivaro.

Zich weer tot Riley richtend, snauwde Crivaro…

“Heb je iets van dit geld aangeraakt?”

Riley schudde haar hoofd.

“Weet je het zeker?” zei Crivaro.

“Ik weet het zeker,” zei Riley bedeesd.

“Hoe heb je dit gevonden?” vroeg Crivaro, wijzend naar de opening.

Riley haalde haar schouders op en zei, “Ik passeerde hier gewoon en hoorde een hol geluid onder de vloer, dus ik sloeg het tapijt terug en-“

Crivaro viel haar in de rede, “En je trok deze plank los.”

“Nou, ik trok niks. Het sprong zelf op toen ik het op een bepaalde plek aanraakte.”

Crivaro gromde. “Je raakte het aan. En de telefoon ook al. Niet te geloven. Je hebt je vingerafdrukken overal op gekregen.”

Riley stamelde, “S-sorry, sir.”

“Dat lijkt me verdomme op zijn plaats,” zei Crivaro. “Ik breng je nu weg voor je ergens anders een teringzooi van maakt.”

Hij stond op en klopte zijn handen af.

Hij zei, “McCune, laat het zoekteam blijven werken. Als je klaar bent met de kamers op deze verdieping, ga verder zoeken op zolder. Ik denk niet dat we veel meer zullen vinden, maar we moeten het grondig doen.”

“Doe ik, sir,” zei McCune.

Crivaro leidde Riley naar beneden en zijn auto in.

Terwijl ze wegreden, vroeg Riley, “Gaan we terug naar het hoofdkantoor?”

“Vandaag niet,” zei Crivaro. “Misschien wel nooit meer. Waar woon je? Ik breng je naar huis.”

Met een verstikte stem van de emotie gaf Riley hem haar adres.

Ze reden in stilte verder en Riley herinnerde zich hoezeer Crivaro van haar onder de indruk was geweest, en hoe hij tegen haar had gezegd…

“De FBI heeft jonge mensen zoals jij nodig – vooral vrouwen. Jij kan een hele goeie BAU agent worden.”

Wat waren de dingen veranderlijk!

En ze wist dat het niet alleen kwam door de fout die ze gemaakt had. Crivaro had vanaf het eerste begin vandaag koud bejegend.

Op dit moment wilde Riley alleen maar dat hij iets zou zeggen – wat dan ook.

Ze vroeg verlegen, “Hebben jullie iets gevonden in die andere kamer aan de andere kant van de gang? Ik bedoel, waar die dienstlift vroeger was?”

“Niets,” zei Crivaro.

Er viel wederom een stilte. Riley snapte er zo langzamerhand niets van.

Ze wist dat ze een vreselijke fout had gemaakt, maar…

Wat had ik dan moeten doen?

Ze had in die kamer het gevoel gehad dat er iets onder de vloer zat.

Had ze dat gevoel dan maar gewoon moeten negeren?

Ze raapte haar moed bijeen en zei…

“Sir, ik weet dat ik het verprutst heb, maar heb ik niet iets belangrijks daar gevonden? Vier agenten hebben de kamer doorzocht en die ruimte over het hoofd gezien. Jullie zochten naar de contanten, en ik heb het gevonden. Zou iemand anders het gevonden hebben als ik dat niet had gedaan?”

“Daar gaat het niet om,” zei Crivaro.

Riley onderdrukte de drang om te vragen…

Waar ging het dan wel om?

Crivaro reed nog enkele minuten in koppige stilte door. Toen zei hij met een gedempte, bittere stem, “Ik heb een hoop moeite moeten doen om jou in dit programma te kunnen krijgen.”

Nogmaals viel er een stilte. Maar Riley bemerkte een ruime interpretatie van die woorden. Het besef drong door dat Crivaro zich behoorlijk voor haar had uitgesloofd, niet alleen om haar in het programma te krijgen, maar ook daar als haar mentor te fungeren. En hij had waarschijnlijk een paar collega’s tegen zich in het harnas gejaagd, misschien omdat zo interne kandidaten die veelbelovender waren dan Riley uitgesloten waren.

Nu ze de dingen zo overdacht, begon Crivaro’s kille gedrag. Hij wilde niet de indruk te geven dat hij haar zelfs het kleinste beetje voorkeursbehandeling gaf. Sterker nog, hij was naar het andere uiterste gegaan. Hij erop gerekend dat ze zonder enige aanmoediging van hem en ondanks de twijfels en rancune van zijn collega’s, zelf zou bewijzen dat ze in het programma thuishoorde.

En als ze zo terugdacht aan de blikken en het gefluister die ze die dag bij de andere stagiaires had opgemerkt, waren Crivaro’s collega’s niet de enigen die wraakzucht koesterden. Ze had een moeizame weg te gaan om zelfs maar een bescheiden succesje te boeken.

En in een enkele middag had ze dat volledig aan flarden geschoten met een domme fout. Crivaro was met goed recht teleurgesteld en boos.

Ze ademde lang en diep in en zei…

“Sorry. Het zal niet weer gebeuren.”

Een paar ogenblikken antwoordde Crivaro niet.

Uiteindelijk zei hij, “Ik neem aan dat je een tweede kans wil. Nou, ik kan je vertellen dat de FBI niet graag doet aan tweede kansen. Mijn laatste partner werd de laan uitgestuurd voor een soortgelijke fout – en het was ten volle verdiend. Een dergelijke fout heeft gevolgen. Soms betekent het alleen dat een zaak compromitteert waardoor de boef vrijuit gaat. Soms kost het iemand het leven. Het kan je jouw eigen leven kosten.”

Crivaro wierp haar een boze blik.

“Dus wat denk je dat ik nu moet doen?” zei hij.

“Ik weet het niet,” zei Riley.

Crivaro schudde zijn hoofd. “Ik dus ook niet. Misschien is het het beste als we er beiden een nachtje over slapen. Ik moet erover nadenken of ik je capaciteiten onderschat heb. Jij moet erover nadenken of je wel goed genoeg bent om in dit programma te blijven.”

Riley voelde een brok in haar keel, en haar ogen brandden en ze knipperde stijf.

Niet huilen, maande ze zichzelf aan.

Huilen was het enige dat ze kon bedenken dat de zaak nog kon verergeren.

HOOFDSTUK VIJF

Nog steeds gekweld door Crivaro’s berisping kwam Riley twee hele uren voor Ryan thuis. Toen Ryan arriveerde leek hij verbaasd dat ze zo vroeg terug was, maar hij was te opgewonden over zijn eigen dag om te merken hoe overstuur ze was.

Ryan ging met een biertje aan de keukentafel zitten terwijl Riley magnetronmaaltijden van macaroni en kaas opwarmde. Ze zag wel dat hij helemaal liep te springen over al zijn verrichtingen bij het advocatenkantoor, en popelde om haar er alles over te vertellen. Ze probeerde hem haar volle aandacht te geven.

Hij had meer verantwoordelijkheden gekregen dan hij verwacht had – een hoop complex onderzoek en analyse, rapporten schrijven, zaken voorbereiden, en andere taken die Riley nauwelijks begreep. Hij zou morgen zelfs voor de eerste keer in een rechtszaal verschijnen. Hij zou alleen de hoofdadvocaten assisteren, natuurlijk, maar het was voor hem een echte mijlpaal.

Ryan leek nerveus, overweldigd, misschien een beetje angstig, maar bovenal euforisch.

Riley probeerde maar een lach op haar gezicht te houden toen ze aan tafel gingen voor het avondeten. Ze wilde blij zijn voor hem.

Eindelijk vroeg Ryan…

“Jemig, moet je mij nou horen praten. Hoe ging het met jou? Hoe was jouw dag?”

Riley slikte hard.

“Het had beter gekund,” zei ze. “Eerlijk gezegd was het behoorlijk slecht.”

Ryan reikte over de tafel en pakte haar hand met een oprecht bezorgde blik.

“Dat spijt me,” zei hij. “Wil je erover praten?”

Riley vroeg zich af of ze zich beter zou voelen als ze erover sprak.

Nee, ik ga er alleen maar van huilen.

Trouwens, Ryan zou er misschien niet zo blij mee zijn dat ze vandaag daadwerkelijk het veld was ingegaan. Ze waren er beiden zeker van geweest dat ze haar opleiding veilig binnenshuis zou volgen. Niet dat ze nu in enig gevaar was geweest…

“Ik ga er liever niet teveel op in,” zei Riley. “Maar ken je Special Agent Crivaro nog, de FBI man die toen in Lanton mijn leven gered heeft?”

Ryan knikte.

Riley vervolgde, “Nou, het is de bedoeling dat hij mijn mentor is. Maar nu twijfelt hij eraan of ik wel in het programma thuishoor. En…ik twijfel denk ik ook. Misschien was het verkeerd om hieraan te beginnen.”

Ryan kneep haar in de hand en zei niets.

Riley hoopte dat hij iets zou zeggen. Maar wat wilde ze dat hij zei?

Wat verwachtte ze dat hij zei?

Per slot van rekening was Ryan er vanaf het eerste begin lauwtjes geweest over Riley in het programma zat. Hij zou er waarschijnlijk niet rouwig over zijn als ze uit het programma stapte – of eruit getrapt werd.

Uiteindelijk zei Ryan, “Hoor eens, misschien is dit gewoon niet de juiste tijd voor jou om hieraan te beginnen. Ik bedoel, je bent zwanger, we zijn hier net aan het intrekken, en ik ben net bij Parsons en Rittenhouse begonnen. Misschien moet je gewoon even wachten tot –“

“Wachten tot wanneer?” zei Riley. “Tot ik een moeder ben die een kind aan het opvoeden is? En hoe ga ik dat dan aanpakken?”

Ryans ogen verwijdden zich bij Riley’s bittere toon. Zelfs Riley schrok van de klank van haar eigen stem.

“Sorry,” zei ze. “Het had er niet zo uit moeten komen.”

Ryan sprak zacht, “Riley, je wordt een moeder die een kind opvoedt. We worden ouders. Het is een realiteit waar we beiden mee gaan moeten omgaan, of je deze zomer op de opleiding blijft of niet.”

Nu viel het Riley pas echt zwaar niet te huilen. De toekomst leek zo onkenbaar en mysterieus.

Ze vroeg, “Wat moet ik dan doen als ik niet in het programma zit? Ik kan toch niet de hele dag in dit appartement rondhangen.”

Ryan haalde kort zijn schouders op.

“Nou, je kan altijd een baan zoeken om met de kosten te helpen. Misschien een flexbaantje, iets waar je gewoon weg kan als je er genoeg van hebt. Je hebt je hele leven nog voor je. Er is nog meer dan genoeg tijd om erachter te komen wat je echt wilt doen. Maar op een gegeven moment kan het zijn dat ik succesvol genoeg ben dat jij helemaal niet hoeft te werken als je dat niet wilt.”

Ze waren beiden even stil.

Toen zei Riley, “Dus vind je dat ik moet opstappen?”

“Het gaat er niet om wat ik ervan vind,” zei Ryan. “Het is jouw keuze. En wat je ook beslist, ik doe mijn best om je te steunen.”

De rest van de maaltijd zeiden ze niet veel meer. Na het eten keken ze een tijdje TV. Riley kon haar aandacht er niet helemaal bij houden. Ze bleef maar denken aan wat Agent Crivaro gezegd had…

“Jij moet erover nadenken of je wel goed genoeg bent om in dit programma te blijven. Hoe meer Riley erover nadacht, hoe meer twijfel en onzekerheid er opborrelde.

Ze had tenslotte niet alleen met haarzelf rekening te houden. Er was ook Ryan, de baby, en zelfs Agent Crivaro.

Ze herinnerde zich iets anders dat haar eventuele mentor gezegd had…

“Ik heb een hoop moeite moeten doen om jou in dit programma te kunnen krijgen.” En het zou het er hem niet gemakkelijker op maken om haar in het programma te blijven houden. Hij zou waarschijnlijk veel te stellen hebben met collega’s die vonden dat Riley daar niet thuishoorde, vooral niet als ze niet aan zijn verwachtingen voldeed.

En vandaag had ze zeker niet aan zijn verwachtingen voldaan.

Uiteindelijk ging Ryan douchen en toen naar bed. Riley bleef op de bank zitten malen over haar keuzes.

Eindelijk pakte ze een notitieblok en begon een ontslagbrief te schrijven aan Hoke Gilmer, de opleidingssupervisor. Ze was verrast hoeveel beter ze zich voelde tijdens het schrijven van de brief. Toen ze aan het eind kwam voelde het alsof een last van haar was afgevallen.

Dit is de juiste keuze, dacht ze.

Ze bedacht dat ze morgenochtend vroeg zou opstaan, Ryan over haar beslissing in zou lichten, haar brief op zijn computer zou typen, het dan printen en versturen met de ochtendpost. Ook zou ze Agent Crivaro bellen. Hij zou vast opgelucht zijn.

Toen ging ze naar bed, en voelde zich stukken beter. Ze viel gemakkelijk in slaap.

Riley was op weg naar het J.Edgar Hoovergebouw.

Wat doe ik hier? vroeg ze zich af.

Toen bemerkte ze het notitieblok in haar hand, waarin haar brief geschreven stond.

Oh ja, besefte ze.

Ik ging hier om dit persoonlijk aan Agent Gilmer te overhandigen.

Ze ging drie verdiepingen omlaag met de lift, en toen naar de hoorzaal waar de stagiaires gisteren bijeen waren gekomen.

Tot haar schrik zaten alle stagiaires in de hoorzaal, en bekeken haar met argusogen. Agent Gilmer stond vooraan de zaal, en keek naar haar met zijn armen over elkaar.

“Wat wil je, Sweeney?” vroeg Gilmer. Hij klonk een stuk strenger dan toen hij gisteren de groep had toegesproken.

Riley blikte naar de stagiaires die haar in stilte met beschuldigende blikken aanstaarden. Toen zij ze tegen Gilmer, “Ik zal u niet lang ophouden. Ik wilde u alleen dit geven.”

Ze gaf hem het gele notitieblok.

Gilmer deed zijn leesbril omhoog om naar het notitieblok te kijken.

“Wat moet dit voorstellen?” vroeg hij.

Riley deed haar mond open om te zeggen…

“Het is mijn ontslagbrief van het programma.”

Maar in plaats daarvan kwamen er andere woorden uit haar mond…

“Ik, Riley Sweeney, zweer dat ik de Grondwet van de Verenigde Staten zal handhaven en verdedigen…”

Ik ben de FBI-eed aan het opzeggen.

En het bleek dat ze zichzelf niet kon tegenhouden.

“…dat ik altijd getrouw en toegewijd aan deze zal zijn…”

Gilmer wees naar het notitieblok en vroeg weer…

“Wat moet dit voorstellen?”

Riley wilde nog steeds uitleggen wat het echt was, maar de woorden van de eed bleven er maar uitstromen…

“…Ik doe dit uit vrije wil, zonder mentaal voorbehoud of fraude tot doel…”

Gilmers gezicht begon te transformeren in dat van een ander.

Het was Jake Crivaro, en hij leek boos. Hij wuifde het notitieblok voor haar gezicht.

“Wat is dit?” snauwde hij.

Riley was verbaasd te zien dat er helemaal niets op geschreven was.

Ze hoorde de andere stagiaires luid roezemoezen. Ze spraken allemaal dezelfde eed maar in een verward kluwen van stemmen.

Intussen naderde ze het einde van de eed…

“…Ik zal juist en toegewijd de taken vervullen van het ambt dat ik nu zal betreden. Zo helpe mij God Almachtig.”

Crivaro leek nu woest te zijn.

“Wat is dit verdomme?” zei hij, wijzend naar het lege gele papier.

Riley probeerde het hem te vertellen, maar de woorden kwamen er niet uit.

Riley’s ogen vlogen open toen ze een onbekend zoemend geluid hoorde.

Ze lag in bed naast Ryan.

Het was een droom, realiseerde ze zich.

Maar de droom betekende zonder twijfel iets. Sterker nog, het betekende alles. Ze had een eed gezworen, en ze kon er niet op terugkomen. Dat betekende dat ze geen ontslag kon nemen van het programma. Het was geen juridisch probleem. Het was persoonlijk. Het was een principekwestie.

Maar wat als ik eruit gezet word?

Wat moet ik dan?

Intussen vroeg ze zich af – wat was dat zoemend geluid dat zich maar bleef herhalen?

Nog altijd half slaperig, gromde Ryan en mompelde…

“Neem verdomme je telefoon op, Riley.”

Toen herinnerde Riley zich de mobiele telefoon die ze gisteren in het FBI-gebouw had gekregen. Ze wroette wat rond op haar nachtkastje tot ze hem gevonden had, klauterde toen uit bed en bracht het de kamer uit en sloot de deur achter haar.

Het duurde even voor ze had uitgevogeld op welk knopje ze moest drukken om het gesprek aan te nemen. Toen het haar uiteindelijk lukte, hoorde ze een bekende stem.

“Sweeney? Heb ik je wakker gemaakt?”

Het was Agent Crivaro, en hij klonk niet bepaald vriendelijk.

“Nee, natuurlijk niet,” zei Riley.

“Leugenaar. Het is vijf uur ’s ochten ds.”

Riley zuchtte diep. Ze besefte dat ze kotsmisselijk was.

Crivaro zei, “Hoe snel kan je wakker en aangekleed zijn?”

Riley dacht even na, en zei toen, “Eh, vijftien minuten zoiets.”

“Ik ben daar in tien minuten. Wacht me op buiten je gebouw.”

Crivaro beëindigde het gesprek zonder een woord.

Wat wil hij van me? vroeg Riley zich af.

Komt hij hier om me persoonlijk de wacht aan te zeggen?

Plotseling voelde ze een opkomende vlaag van misselijkheid. Ze wist dat het ochtendmisselijkheid was – de ergste die ze tot dan toe tijdens haar zwangerschap ervaren had.

Ze kreunde en dacht…

Net wat ik nu kan gebruiken.

Toen haastte ze zich naar de badkamer.

HOOFDSTUK ZES

Toen Jake Crivaro bij het flatgebouw parkeerde, stond Riley Sweeney al buiten te wachten. Toen ze in de auto stapte zag Jake dat ze er behoorlijk bleek uitzag.

“Voel je je niet lekker?” vroeg hij.

“Ik voel me prima,” zei Riley.

Ze ziet er niet prima uit, dacht Jake. Ze klinkt trouwens ook niet prima.

Jake vroeg zich af of ze gisteravond te veel gefeest had. Deze jonge stagiaires deden dat soms. Of misschien had ze gewoon teveel thuis zitten drinken. Ze had er in ieder geval wel ontmoedigd uitgezien toen hij haar gisteren afzette – en niet verwonderlijk, nadat hij haar zo had afgeblaft. Misschien had ze haar verdriet proberen weg te drinken.

Jake hoopte maar dat zijn protegé niet een te grote kater had om te functioneren.

Terwijl ze van het gebouw wegreden, vroeg Riley…

“Waar gaan we heen?”

Jake aarzelde een moment.

Toen zei hij, “Hoor eens, we gaan vandaag opnieuw beginnen.”

Riley bekeek hem enigszins verbaasd.

Hij ging verder, “Eerlijk gezegd, wat je gisteren gedaan hebt – nou ja, het was niet helemaal een misser. Je hebt het drugsgeld van de Madison broers gevonden. En de burner telefoon bleek behoorlijk nuttig. Er zaten een paar belangrijke telefoonnummers in, waardoor de politie een aantal bendeleden heeft weten aan te houden – inclusief Malik Madison, de broer die nog op vrije voeten was. Het was dom van hen om een prepaid telefoon te kopen en het niet na gebruik weg te gooien. Maar ik neem aan dat ze gewoon gedacht hadden dat niemand hem zou vinden.”

Hij wierp een blik op haar en voegde toe, “Ze hadden het mis.”

Riley bleef maar naar hem staren, alsof ze niet helemaal kon begrijpen waar hij het over had.

Jake weerhield zich van de neiging om te zeggen…

“Het spijt me heel erg dat ik je zo hard heb aangepakt.”

In plaats daarvan zei hij, “Maar je moet bevelen opvolgen. En de procedure navolgen.”

“Ik begrijp het,” zei Riley moe. “Bedankt dat je me een tweede kans geeft.”

Jake gromde binnensmonds. Hij herinnerde zich eraan dat hij het meisje niet teveel wilde aanmoedigen.

Maar hij voelde zich rot over hoe hij haar gisteren behandeld had.

Ik maakte van een mug een olifant, dacht hij.

Hij had een aantal collega’s in Quantico tegen zich in het harnas gejaagd door Riley het programma in te loodsen. Een agent in het bijzonder, Toby Wolsky, wilde zijn neefje Jordan deze zomer als stagiair, maar Jake had Riley in zijn plaats weten te krijgen. Hij had daarvoor beroep gedaan op zijn glorieuze staat van dienst en veel wederdiensten ingeroepen.

Jake had geen hoge pet op van Wolsky als agent, en hij had geen reden te denken dat diens neefje bijzonder potentieel bezat. Maar Wolsky had vrienden in Quantico die nu niet blij waren met Jake.

Tot op zekere hoogte kon Jake daarmee inkomen.

Bij hun weten was Riley een simpele psychologiestudente die nooit eerder zelfs maar overwogen had om bij de ordehandhaving te gaan.

En eerlijk gezegd wist Jake ook niet zoveel meer over haar – behalve dat hij haar instincten in actie had gezien, van dichtbij. Hij herinnerde zich levendig hoe snel ze de gedachten van de moordenaar had begrepen daar in Lanton, met maar een beetje coaching van hem. Buiten hemzelf had Jake zelden iemand met die instincten gezien – inzichten die diep van binnen zaten en die weinig andere agenten konden vatten.

Natuurlijk kon hij niet heen om de kans dat wat ze in Lanton had gedaan min of meer mazzel was geweest.

Misschien zou hij vandaag een beter idee krijgen van haar kunnen.

Riley vroeg weer…

“Waar gaan we heen?”

“De locatie van een moord,” zei Jake.

Hij wilde haar niets meer vertellen tot ze daar aankwamen.

Hij wilde observeren hoe ze reageerde op de buitengewoon bizarre situatie.

En naar hij gehoord had was deze plaats delict zo bizarre als een plaats delict maar worden kon. Hij was er zelf pas net over bericht, en hij kon nog steeds maar met moeite geloven wat hem verteld was.

We zullen wel zien, neem ik aan.

Riley had het idee dat ze zich een beetje beter voelde terwijl ze naast Agent Crivaro verder reed. Toch had ze het prettig gevonden als hij haar had ingelicht waar dit over ging.

De locatie van een moord, had hij gezegd.

Dat was meer dan ze verwacht had in het zomerprogramma – al helemaal op haar tweede dag. Gisteren was al onverwacht genoeg geweest.

Ze wist niet zeker wat ze er eigenlijk allemaal van vond.

Maar ze wist wel vrij zeker dat Ryan er helemaal niet blij mee zou zijn.

Ze realiseerde zich dat ze Ryan nog niet had verteld dat ze met Jake Crivaro meeliep. Ryan zou daar ook niet gelukkig mee zijn. Ryan had Crivaro vanaf het begin gewantrouwd, vooral voor de manier waarop hij Riley had geholpen om in het hoofd van de moordenaar te kijken.

Ze herinnerde zich wat Ryan over een van die momenten had gezegd…

“Vertel je me nu dat die FBI vent – Crivaro- gedachtenspelletjes met je aan het spelen is? Waarom? Gewoon voor de lol?”

Natuurlijk wist Riley dat Crivaro haar dat niet allemaal had laten doorstaan “voor de lol”.

Hij was er doodserieus over geweest. Die ervaringen waren absoluut noodzakelijk geweest.

Ze hadden het mogelijk gemaakt uiteindelijk de moordenaar te pakken.

Maar wat staat me nu te wachten? vroeg Riley zich af.

Crivaro leek met opzet geheimzinnig te doen.

Terwijl hij de auto parkeerde aan een straat met huizen aan een kant en een open veld aan de andere kant, zag ze dat er een aantal politieauto’s en een officieel busje in de buurt stonden.

Voor ze de auto verlieten, hief Crivaro een waarschuwende vinger op en zei tegen haar…

“En onthoud ditmaal godverdomme de regels. Raak niets aan. En je zegt geen woord tot iemand jou aanspreekt. Je bent hier uitsluitend om de rest van ons aan het werk te zien.

Riley knikte. Maar iets in Crivaro’s stem deed haar vermoeden dat hij iets meer van haar verwachtte dan dat ze passief zat mee te kijken.

Ze wilde maar dat ze wist wat dat iets dan was.

Riley en Crivaro stapten uit de auto en liepen naar het veld. Het zat onder de rotzooi, alsof er recentelijk een soort groot openbaar evenement had plaatsgevonden.

Andere mensen, sommige in politie-uniform, stonden bij een kluitje bomen en struiken. Om hen heen was een groot gebied afgeschermd met geel politietape.

Toen Riley en Crivaro de groep naderden, realiseerde ze zich dat de struiken iets op de grond verborgen.

Riley was overdonderd door wat ze zag.

De misselijkheid welde weer op.

Op de grond lag een dode kermisclown.